หัวหน้าผู้ฝึกสอนอเมริกันฟุตบอลมีความรับผิดชอบที่แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับระดับของกีฬาของพวกเขาที่ได้รับการฝึก

อเมริกันฟุตบอลระดับไฮสคูล

หัวหน้าผู้ฝึกสอนจะมีส่วนช่วยให้ทีมที่มีความซับซ้อนเกิดความสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น โดยเขาอาจจะมีการปฏิบัติหน้าที่ประสานงานกับกองรุกหรือกองรับ

บ่อยครั้งที่หัวหน้าผู้ฝึกสอนระดับไฮสคูลจะต้องทำงานนอกสนามมากขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่หัวหน้าผู้ฝึกสอนระดับไฮสคูลมีอำนาจในการว่าจ้างและจัดทีมผู้ฝึกสอนเชิงรุกเนื่องจากเมื่อหัวหน้าผู้ฝึกสอนได้ออกไปจากการฝึกซ้อม จากนั้นเขาจะต้องมั่นใจว่าทีมของเขาจะได้รับการดูแลจากคนที่ไว้ใจได้กับผู้ฝึกสอนรายอื่นและสตาฟฟ์ของเขา หนึ่งในปัญหาที่ยากที่สุดเมื่อออกจากสนามแล้ว หัวหน้าผู้ฝึกสอนยังต้องติดต่อกับผู้ที่เป็นพ่อแม่ เขาจะต้องสามารถที่จะจัดการกับปัญหาใด ๆ ที่พ่อแม่อาจมีขึ้นกับวิธีที่หัวหน้าผู้ฝึกสอนดำเนินการในโครงการ มาโดยตลอดในการรับหน้าที่และไม่วางตัวให้ตกต่ำ นอกจากนี้ หัวหน้าผู้ฝึกสอนทีมอเมริกันฟุตบอลระดับไฮสคูลมักจะทำหน้าที่เป็นผู้ประสานงานหรือผู้อำนวยการกีฬาของโรงเรียน ซึ่งเป็นการเพิ่มความรับผิดชอบต่องานของเขา ในบางขอบเขตอำนาจ หัวหน้าผู้ฝึกสอนยังต้องจ่ายงานภายในโรงเรียน ซึ่งโดยมากมักจะเป็นในฐานะครูคนหนึ่ง

อเมริกันฟุตบอลระดับวิทยาลัย

หนึ่งในคุณลักษณะที่สำคัญของหัวหน้าผู้ฝึกสอนในอเมริกันฟุตบอลระดับวิทยาลัยจะมีอัตราการเปลี่ยนแปลงสูงสำหรับงานต่าง ๆ[ต้องการอ้างอิง] กับข้อยกเว้นบางประการ (บุคคลที่โดดเด่น ได้แก่ โจ พาเทอร์โน, ทอม ออสบอร์น, บิล สไนเดอร์, แฟรงก์ บีมเมอร์, โบ เชมเบชเลอร์, วูดี เฮย์ส, บอบบี โบว์เดน, คริส ปีเตอร์เซน, ดาร์เรล รอยัล และลาเวลล์ เอ็ดเวิร์ดส) โดยผู้ฝึกสอนระดับวิทยาลัยมักเปลี่ยนงานเป็นประจำ และไม่ค่อยอยู่กับโรงเรียนเป็นเวลากว่าทศวรรษ ซึ่งผู้ฝึกสอนบางรายได้ออกจากโรงเรียนและกลับมาร่วมทำหน้าที่หลังจากนั้นในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

หัวหน้าผู้ฝึกสอนในระดับวิทยาลัยหลายรายมีเจ้าหน้าที่จ่ายงาน และด้วยเหตุนี้จึงมีความอิสระในการใช้สมาธิต่อทีมโดยรวมได้มากกว่าที่จะจัดการฝึกสอนด้วยการปกครองที่แตกต่าง

ซึ่งแตกต่างจากหัวหน้าผู้ฝึกสอนในระดับอื่น ๆ การฝึกสอนระดับวิทยาลัยจะต้องรับผิดชอบต่อส่วนประกอบและการพัฒนาของผู้เล่นในทีม มีความสามารถในการสรรหาและพัฒนาผู้เล่นระดับสูงที่ทำหน้าที่หลักให้ประสบความสำเร็จ

ผู้ฝึกสอนระดับวิทยาลัยทำหน้าที่ในฐานะเป็นโฉมหน้าให้แก่ทีม เมื่อนักกีฬาหนุ่มสาวไม่ต้องการที่จะถูกไล่ล่าจากสื่อ พวกเขามักจะเรียกร้องเพื่อหารือเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่มีการปิดสนาม เช่น มีการละเมิดกฎ หรือการเล่นนอกกรอบของนักกีฬา โดยบางครั้ง ผู้ฝึกสอนจะกลายเป็นผู้มีชื่อเสียงจากการใช้สิทธิของเขา ยกตัวอย่างเช่น ลู โฮลต์ซ

ในช่วงท้ายของปี มีผู้ฝึกสอนอเมริกันฟุตบอลระดับวิทยาลัยจำนวนมากที่ได้รับรางวัลประจำปี โดยมักจะได้รับรางวัลทั้งหมดในผู้ฝึกสอนคนเดียวกัน แต่ก็มีความแตกต่างกันในบางประการ เกียรติยศด้านการฝึกสอนที่สำคัญประจำปีประกอบด้วยโฮมดีโปโค้ชออฟเดอะเยียร์, เดอะลิเบอร์ตีมูชวลโค้ชออฟเดอะเยียร์อะวอร์ด, แอสโซซิเอทเพรสคอลเลจฟุตบอลโค้ชออฟเดอะเยียร์อะวอร์ด และพอล 'แบร์' ไบรอันท์อะวอร์ด

เอ็นเอฟแอล

ในระดับอาชีพ ผู้ฝึกสอนอาจทำงานโดยได้รับค่าตอบแทนถึงล้านดอลลาร์ต่อปี โดยที่เขาหรือเธอไม่ต้องเดินทางสรรหานักเรียนระดับไฮสคูลทั่วประเทศ ซึ่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนจะมีเวลามากขึ้นในการเอาใจใส่ด้านกลยุทธ์และหนังสือแผนการเล่น โดยมีการประสานงานกับทีมงานซึ่งทำหน้าที่มากกว่าในระดับวิทยาลัย งานหัวหน้าผู้ฝึกสอน จะมีลักษณะงานที่ไม่มั่นคงและใช้เวลาทำงานหลายชั่วโมง จึงเป็นงานที่เครียดมาก กระนั้น ก็มีการให้เงินดีในระดับสูง แต่ก็มีโอกาสถูกไล่ออกได้ในระดับที่พอกัน โดยผู้ฝึกสอนหลายรายมักเกษียณตัวเองในวัยห้าสิบต้น ๆ [ต้องการอ้างอิง]

มีหลายปัจจัยที่เป็นส่วนหนึ่งของหนังสือสัญญาผู้ฝึกสอนในเอ็นเอฟแอล ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับกีฬาที่ทำรายได้สูงสุดสูงถึง 11 พันล้านเหรียญสหรัฐอย่างเอ็นเอฟแอล ในขณะที่รายได้สูงสุดของเมเจอร์ลีกเบสบอลอยู่ที่ 7 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ โดยหัวหน้าผู้ฝึกสอนเอ็นเอฟแอลนับเป็นผู้ฝึกสอนระดับอาชีพที่ได้รับค่าจ้างสูงสุด[1] โดยผู้ฝึกสอนอเมริกันฟุตบอลระดับอาชีพ นับเป็นผู้ฝึกสอนที่ได้รับค่าตอบแทนสูงสุดของนิตยสารฟอร์บ ซึ่งบิล เบลิชิค อยู่ในอันดับ 1 ของวงการได้เป็นปีที่สอง[2] โดยที่ไม่มีผู้ฝึกสอนของเมเจอร์ลีกเบสบอลและเนชันแนลฮอกกี้ลีกเข้าร่วมทำรายการ

องค์ประกอบของหนังสือสัญญาผู้ฝึกสอนในเอ็นเอฟแอลที่สำคัญอีกประการหนึ่ง คือ การเจรจาต่อรองระหว่างผู้ฝึกสอนและเจ้าของทีมเอ็นเอฟแอลที่เป็นรายบุคคล ต่างมีข้อกำหนดถึงความต้องการในสัญญาการจ้างงานผู้ฝึกสอนของเอ็นเอฟแอล ที่อนุญาตให้ทีมจ้างสามารถระงับเงินเดือนส่วนหนึ่งของผู้ฝึกสอนเมื่อการดำเนินงานในลีกถูกระงับ เช่น มีการล็อกออกหรือการเจรจาสัญญาทางโทรทัศน์