สภายุโรปได้ริเริ่มดำเนินโครงการต่าง ๆ เพื่อส่งเสริมการคุ้มครองสตรีจากความรุนแรงตั้งแต่ทศวรรษ 1990 โดยจะเห็นผลอย่างชัดเจนในการใช้ข้อเสนอแนะแห่งสภายุโรปที่ 5 (2545) ของคณะกรรมการรัฐมนตรีประจำประเทศสมาชิกว่าด้วยการคุ้มครองสตรีจากความรุนแรง[6] และการรณรงค์เพื่อขจัดความรุนแรงต่อตรี รวมถึงความรุนแรงในครอบครัวทั่วทวีปยุโรปในระหว่างปี พ.ศ. 2549 ถึง พ.ศ. 2551[7] ทางฝั่งสมัชชารัฐสภาแห่งสภายุโรปได้แสดงจุดยืนทางการเมืองในการต่อต้านความรุนแรงต่อสตรีทุกรูปแบบ รวมถึงได้ใช้ข้อมติและข้อเสนอแนะจำนวนหนึ่งเพื่อเรียกร้องให้มีมาตรฐานที่มีผลผูกพันทางกฎหมายในการป้องกัน ปกป้อง และดำเนินคดีในรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงทางเพศ[8]

อ่างอิงรายงานการศึกษาและการสำรวจระดับชาติเผยให้เห็นถึงความสำคัญของปัญหานี้ในยุโรป[8] การรณรงค์นี้แสดงให้เห็นถึงการโต้ตอบถึงปัญหาความรุนแรงต่อสรีและครอบครัวของรัฐต่าง ๆ ในทวีปยุโรป ดังนั้นการรณรงค์นี้จึงเป็นการแสดงออกถึงความต้องการในความปลอดภัย มาตรฐานทางกฎหมายที่สอดคล้องกัน เพื่อให้สามารถยืนยันได้ว่าเหยื่อจะได้รับประโยชน์จากการคุ้มครองในระดับเดียวกันในทุกที่ในยุโรป ทางรัฐมนตรีกระทรวงยุติธรรมของสภาประเทศสมาชิกยุโรป จึงเริ่มหารือถึงความจำเป็นในการเพิ่มการคุ้มครองจากความรุนแรงในครอบครัว

เพื่อการนั้น สภายุโรปจึงได้ตัดสินใจว่าจำเป็นต้องกำหนดมาตรฐานที่ครอบคลุมเพื่อป้องกันและต่อสู้กับความรุนแรงต่อสตรีและความรุนแรงในครอบครัว ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2551 คณะกรรมการรัฐมนตรีได้จัดตั้งกลุ่มผู้เชี่ยวชาญ โดยมอบหมายให้จัดทำร่างอนุสัญญาในด้านนี้ ผ่านไปเพียงสองปี กลุ่ม CAHVIO (Ad Hoc Committee on Preventing and Combating Violence against Women and Domestic Violence, คณะกรรมการเฉพาะกิจเพื่อป้องกันและต่อสู้กับความรุนแรงต่อสตรีและความรุนแรงในครอบครัว)[9] ได้ร่างข้อความขึ้นมา และได้เสนอในการประชุมระหว่าง สหราชอาณาจักร อิตาลี รัสเซีย และสันตะสำนัก ในการประชุมมีการแก้ไขหลายประการเพื่อจำกัดข้อกำหนดบางอย่างเอาไว้ จึงทำให้ถูกวิพากษ์วิจารณ์จากแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล[10] ท้ายที่สุด ร่างสุดท้ายของการประชุมถูกจัดทำขึ้นในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2553