1. คัมภีร์ต้นฉบับ ปกรณ์ที่ถือเป็นต้นฉบับ กล่าวกันว่ามีปริมาณมหาศาล มิอาจจะรวบรวมได้หมดสิ้นเป็นอจิณไตย [14]

2. คัมภีร์ใหญ่ กล่าวกันว่าหากนำเขาพระสุเมรุมาทำพู่กัน นำน้ำหมึกทั้ง 4 มหาสมุทรมาแทนน้ำหมึก ก็ยังเขียนอธิบายได้ไม่หมดสิ้น [15]

ในกาลต่อมาพระคุรุนาคารชุนโพธิสัตว์ หรือนาคารชุนะเดินทางจาริกพบกับภิกษุชราที่ภูเขาหิมาลัย (?) ภิกษุนั้นพาพระนาคารชุนไปยังนาคมณเฑียร เพื่อชมพระสูตรมหายานจำนวนมาก และพบอวตังสกสูตร 3 ฉบับ คือ[16]

1. ฉบับแรก มีจำนวนโศลกเท่ากับละอองธุลีในตรีสหัสมหาโลกธาตุ 10 แห่งรวมกัน จำนวนจุลวรรค เท่ากับละอองธุลีในจตุรทวีป หรือประมาณมิได้ [17]

2. ฉบับกลาง มี 498,800 โศลก แบ่งเป็น 1,200 จุลวรรค ฉบับแรกและฉบับนี้ ยังอยู่ในนาคทมณเฑียร เพราะลึกซึ้งพ้นวิสัยมนุษย์ที่จะเข้าใจ [18]

3. ฉบับหลัง มี 100,000 โศลก 38 จุลวรรค พระนาคารชุนนำมาสู่ชมพูทวีป พร้อมรจนาอจินไตยศาสตร์ ภิกษุจีนสมัยราชวงศ์จิ้นตะวันออก ดั้นด้นไปชมพูทวีป อัญเชิญมาถึงแผ่นดินจีน[19]

4. ฉบับย่อ คืฉบับที่เผยแพร่ปัจจุบันนี้ มี 60 ปกรณ์ มี 100,000 โศลก สรุปความเป็นภาษาสันสกฤตได้ 36,000 โศลก จีนได้ 45,000 โศลก ฉบับแปลภาษาจีน มี 2 ฉบับ คือ ฉบับพระพุทธภัทรมหาเถระ แปลระหว่างปีพ.ศ. 961 - 963 กับฉบับของพระมหาสมณะศึกษานันทะ แปลระหว่างปีพ.ศ. 1238 - 1242 [20]