อรรถกถากล่าวถึง อสงไขย ไว้ดังนี้

• อสงไขย หมายถึง ช่วงเวลายาวนานจนไม่สามารถจะนับได้ เกินการคำนวณด้วยมหากัป[2] คัมภีร์ปรมัตถทีปนี อรรถกถาจริยาปิฎก จึงเรียกช่วงเวลาที่โลกปราศจากพระพุทธเจ้ายาวนานเช่นนี้ว่า "อสงไขยหนึ่งแห่งมหากัป" ดังนี้

ในระหว่างพระทศพลพระนามว่าทีปังกร และพระทศพลพระนามว่าโกณฑัญญะ โลกได้ว่างพระพุทธเจ้าไปตลอดอสงไขยหนึ่งแห่งมหากัป. ในระหว่างพระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่าโกณฑัญญะ และพระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่ามังคละ ก็เหมือนกัน ในระหว่างพระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่าโสภิตะ พระนามว่าอโนมทัสสี พระนามว่านารทะ พระนามว่าปทุมุตตระ ก็เหมือนกัน.[2]

• อสงไขยกัป หมายถึง สังวัฏฏกัป สังวัฏฏัฏฐายีกัป วิวัฏฏกัป และ วิวัฏฏัฏฐายีกัป ซึ่ง 4 อสงไขยกัปเหล่านี้รวมกันหนึ่งมหากัป[2]
• อสงไขยปี หมายถึง เวลาอันยาวนานจนนับประมาณอายุไม่ได้[3] อรรถกถาเวปุลลปัพพตสูตรระบุว่ามนุษย์มีอายุขัยเสื่อมลงได้ต่ำสุดถึงสิบปี และเจริญขึ้นได้จนสูงสุดถึงอสงไขยปี[4]