ชัยชนะของชาวนอร์มันต่ออังกฤษเป็นชัยชนะของผู้พิชิตที่มีวัฒนธรรมและภาษาที่แตกต่างไปจากวัฒนธรรมและภาษาของอังกฤษในหลายกรณี และเป็นการรุกรานที่แตกต่างจากการรุกรานของไวกิงตรงที่ผู้รุกรานชาวไวกิงเป็นชนกลุ่มที่มีเชื้อสายและภาษาพูดที่ใกล้เคียงกันกับที่ใช้ในอังกฤษ

ความแตกต่างนี้ทำให้ผู้ตั้งถิ่นฐานชาวนอร์มันไม่มีความรู้สึกเกี่ยวพันกับผู้ตั้งถิ่นฐานในอังกฤษโดยเฉพาะผู้ที่ที่มีเชื้อสายเดนมาร์ก ผู้ที่เป็นผู้ต่อต้านการยึดครองของนอร์มันอย่างเหนียวแน่นจากกลุ่มที่ว่านี้ หลังจากที่ได้รับชัยชนะแล้วดยุควิลเลียมก็กำจัดขุนนางผู้มีอำนาจทั้งขุนนางเดนส์และขุนนางอังกฤษแทบทั้งสิ้น โดยการแต่งตั้งขุนนางนอร์มันเองขึ้นแทนและก่อตั้งระบบการปกครองแบบ “ระบบเจ้าครองนคร” ขึ้นในแทนที่ (แต่นักประวัติศาสตร์ยังถกเถียงกันว่า “ระบบเจ้าครองนคร” เป็นระบบที่ใช้ในอังกฤษมาตั้งแต่ก่อนหน้าที่นอร์มันจะเข้ามายึดครองแล้ว ฉะนั้นความคิดในเรื่องการปกครองระบบเจ้าครองนคร (Feudalism) ว่าเริ่มใช้กันเมื่อใดในอังกฤษจึงยังเรื่องที่ยังตกลงกันไม่ได้)

ขุนนางแองโกล-แซกซันเป็นจำนวนมากสูญเสียทั้งตำแหน่งและอาณาบริเวณการปกครอง อันที่จริงแล้วชนทุกระดับชั้นในอังกฤษก็ถูกเลื่อนฐานะลงในสังคมไปตามๆ กัน ในขณะเดียวกันขุนนางแองโกล-นอร์มันใหม่ก็เข้ามามีอำนาจแทนที่ และต่างก็ได้รับพระราชทานที่ดินที่ยึดมาจากขุนนางแองโกล-แซกซันเดิม ขุนนางแองโกล-นอร์มันบางคนก็ยังคงรักษาการใช้ “เดอ” นำหน้าที่หมายถึงผู้ปกครองอาณาบริเวณที่ตามด้วยชื่อบริเวณ แต่ขุนนางอื่นก็รับชื่ออาณาบริเวณที่ใช้กันในท้องถิ่นอยู่แล้วมาเป็นชื่อของตน

แต่สิ่งที่สำคัญรองจากสิ่งที่สำคัญที่สุดของความมีชัยชนะต่ออังกฤษของนอร์มันคือเป็นการนำอังกฤษเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดินใหญ่ยุโรป โดยเฉพาะการเป็นส่วนหนึ่งของบริเวณที่ยังมีอิทธิพลทางด้านภาษาและวัฒนธรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ของโรมัน อังกฤษในสมัยแองโกล-แซกซันและนอร์สเป็นอังกฤษที่มีความสัมพันธ์กับวัฒนธรรมท้องถิ่น แต่อังกฤษภายใต้การปกครองของนอร์มันเป็นอังกฤษของภาษาตระกูลโรมานซ์และวัฒนธรรมของโรมันโบราณ ซึ่งจะเห็นได้จากภาษาที่ใช้, สถาปัตยกรรมการก่อสร้างแบบโรมาเนสก์ และการปกครองระบบเจ้าครองนครที่มาแทนที่การปกครองที่ไม่มีระบบเท่าใดนักของอังกฤษในระหว่างยุคมืด แต่สิ่งที่แน่นอนคืออังกฤษในสมัยนอร์มันเป็นอังกฤษที่แตกต่างจากอังกฤษสมัยก่อนหน้านั้นที่เป็นอังกฤษที่มีอิทธิพลจากภายนอก