ขุนนางแองโกล-นอร์มันที่เข้าไปตั้งถิ่นฐานในไอร์แลนด์ ในคริสต์ศตวรรษที่ 12 เริ่มด้วยการไปสนับสนุนฐานะของกษัตริย์ท้องถิ่น Diarmuid MacMorrough ที่เรียกกันในภาษาอังกฤษใหม่ว่าเดอร์ม็อท แม็คเมอร์โรห์ (Dermot MacMurrough) แม็คเมอร์โรห์ทูลขอสมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่ 2 แห่งอังกฤษ ให้ส่งริชาร์ด เดอ แคลร์ เอิร์ลแห่งเพมโบรคที่ 2 (Richard de Clare, 2nd Earl of Pembroke) หรือที่รู้จักกันในนาม “Strongbow” ไปช่วยสร้างความมั่นคงในการเป็นกษัตริย์ที่ไลน์สเตอร์ ริชาร์ด เดอ แคลร์เสียชีวิตไม่นานหลังจากไปรุกรานไอร์แลนด์แต่ผู้ที่ติดตามไปด้วยยังคงอยู่ต่อไปในไอร์แลนด์เพื่อสนับสนุนพระเจ้าเฮนรี และพระราชโอรสจอห์นในฐานะลอร์ดแห่งไอร์แลนด์ ในบรรดาผู้ตั้งถิ่นฐานชาวนอร์มันที่สำคัญในระยะแรกก็มีทีโอบอลด์ วอลเตอร์ (Theobald Walter, 1st Baron Butler) ผู้ได้รับพระราชทานตำแหน่งสืบตระกูลบัตเลอร์แห่งไอร์แลนด์ในปี ค.ศ. 1177 โดยพระเจ้าเฮนรี ชาวนอร์มันที่ไปตั้งถิ่นฐานในไอร์แลนด์ส่วนใหญ่มาจากเวลส์ไม่ใช่จากอังกฤษ ฉะนั้นแคมเบอร์-นอร์มันจึงเป็นคำที่ใช้เรียกชนกลุ่มนี้