อาวีญงปาปาซี[1] (อังกฤษ: Avignon Papacy) หรือ สมณสมัยอาวีญง คือช่วงเวลาที่พระสันตะปาปา 7 พระองค์ประทับ ณ เมืองอาวีญง ราชอาณาจักรฝรั่งเศส แทนการประทับที่กรุงโรมตามปกติ[2] สืบเนื่องมาจากความขัดแย้งระหว่างองค์พระสันตะปาปากับพระมหากษัตริย์ฝรั่งเศสภายหลังจากความขัดแย้งระหว่างสมเด็จพระสันตะปาปาบอนิเฟซที่ 8 กับพระเจ้าฟิลิปที่ 3 แห่งฝรั่งเศส และการสิ้นพระชนม์ของสมเด็จพระสันตะปาปาเบเนดิกต์ที่ 11 ผู้สืบทอดตำแหน่งสมเด็จพระสันตะปาปาต่อจากสมเด็จพระสันตะปาปาบอนิเฟซที่ 8 และดำรงสมณศักดิ์ได้เพียง 8 เดือน การประชุมเลือกตั้งพระสันตะปาปาให้อาร์ชบิชอปแบร์ทร็อง ชาวฝรั่งเศส ขึ้นดำรงสมณศักดิ์เป็นสมเด็จพระสันตะปาปาพระองค์ใหม่ในปี ค.ศ. 1305 ทรงปฏิเสธที่จะเสด็จย้ายจากฝรั่งเศสไปประทับที่กรุงโรม และในปี ค.ศ. 1309 ทรงย้ายสันตะสำนักมายังรัฐพระสันตะปาปา ณ อาวีญง (อังกฤษ: Papal Enclave at Avignon) ซึ่งดำรงอยู่สืบต่อมาอีก 67 ปี ในบางครั้งการที่โรมไร้สมเด็จพระสันตะปาปาประทับอยู่ในครั้งนี้ถูกขนานนามว่า พระสันตะปาปาเป็นเชลยของบาบิโลน (Babylonian Captivity of the Papacy)[3][4] โดยสมเด็จพระสันตะปาปาที่ครองสมณศักดิ์ ณ อาวีญงทั้ง 7 พระองค์ถัดมาล้วนแล้วแต่เป็นชาวฝรั่งเศสทุกพระองค์[5][6] และในเวลาถัดมาก็ทรงตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของพระมหากษัตริย์ฝรั่งเศสมากขึ้นเรื่อย ๆ จนในวันที่ 13 กันยายน ค.ศ. 1376 สมเด็จพระสันตะปาปาเกรกอรีที่ 11 ทรงตัดสินพระทัยเสด็จจากอาวีญงและย้ายสันตะสำนักกลับกรุงโรม (เสด็จถึงกรุงโรม ณ วันที่ 17 มกราคม ค.ศ. 1377) นับเป็นการสิ้นสุดลงของสมณสมัยอาวีญงอย่างเป็นทางการ