เมนูนำทาง
อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศ ความเป็นมามิสไซล์อากาศสู่อากาศ ถูกพัฒนาขึ้นมาจากจรวดอากาศสู่อากาศไม่นำวิถีในสมัยสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง โดยกองทัพเยอรมันนำจรวดติดตั้งไปกับเครื่องบินปีกสองชั้น ควบคุมการยิงโดยระบบไฟฟ้าในการทำลายบัลลูนตรวจการณ์ของอังกฤษ โดยนักบินกลุ่มแรกที่ใช้คือ อัลเบิร์ต บอล และ เอ เอ็ม วอลเตอร์ส[3] ต่อมาในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง กองทัพเยอรมันได้พยายามพัฒนาอาวุธเพื่อนำมาตอบโต้กับกองกำลังทางอากาศฝ่ายสัมพันธมิตร โดยได้ดัดแปลงจรวด อาร์4เอ็ม เป็นจรวดนำวิถีด้วยเส้นลวดครั้งแรก ในชื่อว่า Ruhrstahl X-4 แต่มิได้ใช้งานจริงในการรบ
หลังสงครามโลกกองทัพอังกฤษได้เปิดตัวจรวดไฟร์แฟลช ในปี พ.ศ. 2498 แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร ต่อมากองทัพเรือสหรัฐได้ร่วมมือกับกองทัพอากาศสหรัฐพัฒนามิสไซล์นำวิถีขึ้น คือ เอไอเอ็ม-4 ฟัลคอน และได้พัฒนามิสไซล์ในรุ่นต่อมา เช่น เอไอเอ็ม-7 สแปร์โรว์ และ เอไอเอ็ม-9 ไซด์ไวน์เดอร์ ในขณะที่ทางฝั่งโซเวียตได้เปิดตัวมิสไซล์ คาลินินกราด เค-5 ในปี พ.ศ. 2500 เช่นกัน
มิสไซล์อากาศสู่อากาศมีการพัฒนาต่อไปอีกมาก จนกลายเป็นอาวุธหลักส่วนหนึ่งของอากาศยานหลากหลายประเภท ต่อมาหลักการของการรบ "ระยะนอกสายตา" ได้กลายมาเป็นหลักการสำคัญในการพัฒนาอาวุธนำวิถีในรุ่นหลัง ล่าสุดมีการพัฒนามิสไซล์นำวิถีตรวจจับความร้อนซึ่งสามารถจับเป้าหมายจากในหลายทิศทาง ไม่เฉพาะด้านหลังอย่างเดียว
เมนูนำทาง
อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศ ความเป็นมาใกล้เคียง
อาวุธ อาวุธปืน อาวุธนิวเคลียร์ อาวุธ เงินชูกลิ่น อาวุธปืนในเพชรพระอุมา อาวุธลับ อาวุธเทอร์โมนิวเคลียร์ อาวุธเพลิง อาวุธอานุภาพทำลายล้างสูง อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศแหล่งที่มา
WikiPedia: อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศ http://www.canit.se/~griffon/aviation/text/missile... https://li.rtarf.mi.th/UploadFiles/Military%20Dict... https://web.archive.org/web/20210514170222/https:/...