ด้วยซุ้มประตูทางเข้าโบราณที่มีความสูงถึง 12 เมตร กว้าง 8 เมตร ประกอบไปด้วยงานแกะสลักหินที่สลักเสลาอย่างสวยงาม และจัดว่าหายากแห่งหนึ่งทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศส ซึ่งก็ได้ขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานไปแล้วนั้น อาสนวิหารที่เห็นในปัจจุบันสร้างเมื่อปลายคริสต์ศตวรรษที่ 17 ในแบบสถาปัตยกรรมคลาสสิก ภายในแบ่งเป็นสามระดับชั้น (ซุ้มทางเดินโค้ง ระเบียงแนบชั้นบน และหน้าต่างบานใหญ่ชั้นบนสุด) งานหัวเสาทั้งหมดเป็นเสาแบบไอออนิก ซึ่งสวยงามเทียบได้กับโบสถ์นักบุญเปาโลแห่งปารีส และโบสถ์นักบุญหลุยส์แห่งเลแซ็งวาลีด[2]

ฝั่งทางเข้าหลัก และทางเข้าทิศใต้ประกอบด้วยหน้าบันขนาดใหญ่โตและดูขึงขัง ในทางกลับกัน ทางทิศเหนือซึ่งเปิดไปสู่จัตุรัสด้านหน้านั้น มีความละเอียดอ่อนปนความกระด้างบ้าง บริเวณทางเข้าหลักของอาสนวิหารซึ่งกินเวลาการก่อสร้างนานที่สุด สร้างตามแบบของโปล กาลัว สถาปนิกชาวปารีส แล้วเสร็จเมื่อค.ศ. 1894[3] ตัวอาคารหลักของอาสนวิหารนี้ได้ถูกขึ้นทะเบียนต่อมาในปี ค.ศ. 1946

หอหลังคาโดมบริเวณจุดตัดกลางโบสถ์นั้นตกแต่งด้วยงานภาพจิตรกรรม บริเวณร้องเพลงสวด มีงานไม้สลักเป็นที่นั่งสวด (สมัยคริสต์ศตวรรษที่ 16) ซึ่งบูรณะได้จากอาสนวิหารเดิม แท่นบูชาและแท่นบูชาแม่พระทำจากหินอ่อนย้อมสี (สมัยกลางคริสต์ศตวรรษที่ 18) เป็นงานของพี่น้องตระกูลมัซเซตตีซึ่งเป็นช่างชาวสวิสที่อาศัยอยู่ที่อาวีญง ฐานประดับออร์แกนเป็นงานสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 17 ตอนปลาย โดยโกลาร์ ช่างทำตู้ (ebonist) ประจำท้องถิ่น ซึ่งภายหลังจากการบูรณะครั้งใหญ่นั้นได้ถือว่าเป็นหนึ่งในงานประดับออร์แกนที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศฝรั่งเศส