อาสนวิหารสร้างในแบบกอทิกตอนปลาย ซึ่งก่อนจะมีฐานะเป็นอาสนวิหาร เคยเป็นโบสถ์ประเภท "คอลเลจิเอต" ซึ่งสร้างเพื่ออุทิศแก่นักบุญซอแลน การก่อสร้างได้เริ่มขึ้นช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 12 ซึ่งในปัจจุบันส่วนประกอบที่สร้างในยุคนี้คงเหลือเพียงร่องรอยในบริเวณห้องเก็บศพใต้โบสถ์และฐานของหอระฆังเท่านั้น หน้าบันหลักและหอนาฬิกาสร้างช่วงปี ค.ศ. 1544 ต่อมาบริเวณกลางโบสถ์ได้ถูกทำลายโดยพายุเฮอร์ริเคนในปี ค.ศ. 1678 และการบูรณะขึ้นใหม่เริ่มตั้งแต่ปี ค.ศ. 1680 ถึง ค.ศ. 1700 ภายใต้การควบคุมของสถาปนิกอาร์นูล-เซราแฟ็ง ปัวเตอแวง และเพื่อเป็นการสมโภชอาสนวิหารเมื่อปี ค.ศ. 1697 พระเจ้าหลุยส์ที่ 14ได้พระราชทานออร์แกนเพื่อติดตั้งในอาสนวิหารในปี ค.ศ. 1704 อันเป็นเหตุให้อาสนวิหารแห่งใหม่นี้เปลี่ยนชื่อเพื่ออุทิศให้แก่นักบุญหลุยส์

นับแต่การก่อสร้างเป็นต้นมา อาสนวิหารนี้แทบไม่ได้มีการปรับแต่งใด ๆ เพิ่มเติมเลย มีเพียงแค่ชาเปลแม่พระที่ต่อเติมในปี ค.ศ. 1860 ในความควบคุมของฌูล ปอตีเย เดอ ลา มอร็องเดียร์

ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 การทิ้งระเบิดโดยทหารฝ่ายสัมพันธมิตรได้ทำลายงานกระจกสีส่วนใหญ่ของอาสนวิหาร ซึ่งต่อมาเมื่อในปี ค.ศ. 1985 ก็ได้มีการบูรณะซ่อมแซมครั้งใหญ่ นั่นรวมถึงงานกระจกสีใหม่ทั้งหมดสร้างสรรค์โดยยัน ดิบเบตส์ ศิลปินชาวฮอลแลนด์ และฌ็อง โมแร ช่างกระจกสีชาวฝรั่งเศส และได้บูรณะเสร็จสิ้นเมื่อ 22 ธันวาคม ค.ศ. 2000 งานกระจกสีครอบคลุมหน้าต่างจำนวน 33 บาน ทั้งด้านบนและล่าง รวมเป็นพื้นที่ทั้งหมดประมาณ 360 ตารางเมตร[2]