อำเภอแว้ง เดิมเป็นส่วนหนึ่งของอำเภอโต๊ะโมะ ตั้งเมื่อประมาณ พ.ศ. 2445 ที่ว่าการอำเภอโต๊ะโมะในปัจจุบันอยู่ที่หมู่ที่ 3 บ้านโต๊ะโมะ ตำบลภูเขาทอง อำเภอสุคิริน แต่เดิมเป็นถิ่นทุรกันดาร การคมนาคมต้องใช้ช้างและเท้า ราษฎรไทย, จีน และต่างประเทศมาตั้งบ้านเรือนเพื่อขุดแร่ทองคำจำนวนมาก

ในปี พ.ศ. 2478 ได้มีการแยกการปกครองเป็น กิ่งอำเภอปาโจ ขึ้นกับอำเภอโต๊ะโมะ[1] สาเหตุที่มีการจัดตั้งกิ่งอำเภอปาโจ เป็นเพราะฝรั่งเศสได้เข้ามาทำสัมปทานเหมืองแร่ทองคำในเขตดังกล่าว ทำให้มีประชากรหนาแน่นขึ้น ทางราชการจึงได้จัดตั้งกิ่งอำเภอเพื่อดูแลผลประโยชน์ด้านภาษีอากร[2]

แต่เมื่อเกิดสงครามอินโดจีน ชาวฝรั่งเศสจำต้องทิ้งเหมืองเพื่อหนีภัยสงคราม คนไทยจึงได้เข้าไปดำเนินงานแทน แต่ทำได้ไม่นานก็ต้องยกเลิกกิจการในเวลาต่อมา คนไทยที่อยู่บริเวณนั้นจึงได้พยพออกไป[3] กิ่งอำเภอปาโจจึงถูกยุบลงไปโดยปริยาย ในปี พ.ศ. 2482 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น กิ่งอำเภอโต๊ะโมะ ตามชื่อตำบล ส่วนตัวอำเภอโต๊ะโมะได้เปลี่ยนชื่อเป็นอำเภอแว้ง[4]

ต่อมาในปี พ.ศ. 2496 ได้มีการยุบกิ่งอำเภอโต๊ะโมะเป็นตำบลขึ้นกับอำเภอแว้ง[5] และในปี พ.ศ. 2500 ได้มีการยุบตำบลโต๊ะโมะขึ้นกับตำบลมาโมง[6]

ในปี พ.ศ. 2520 ทางราชการได้แยกท้องที่ตำบลมาโมง และตำบลสุคิริน ไปจัดตั้งเป็นกิ่งอำเภอสุคิริน[7] ซึ่งตั้งชื่อตามชื่อพระตำหนักของสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ที่พระราชทานเมื่อคราวเสด็จประทับแรม[2] ส่วนอดีตที่ตั้งของอำเภอโต๊ะโมะนั้น ปัจจุบันขึ้นกับตำบลภูเขาทอง อำเภอสุคิริน[8]