คำว่า "อิกิงาอิ" ไม่ใช่คำที่มีการนิยามอย่างชัดเจน[2] จิตแพทย์ โทชิกิ ชิมาซากิ (ปี 1974) กล่าวว่าอิกิงาอินั้นประกอบไปด้วย "ความหมายในการอยู่" และ "ความหมายในการไป" นั่นคือการได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนอื่น และการได้ก้าวไปข้างหน้าด้วยตัวเอง[2]

โคอิจิ ทานิงุจิ และ ชินอิจิ ซาโต (ปี 2007) อธิบายถึงอิกิงาอิไว้ว่าอาจแบ่งได้เป็น 5 อย่างดังนี้[2]

• วัตถุ - งานอดิเรก การเรียนรู้ ฯลฯ
• กระบวนการ - ความรู้สึกสัมฤทธิ์ผล ความรู้สึกว่าได้ทำประโยชน์ ฯลฯ
• อารมณ์ - กระบวนการของการกระทำ การหมกมุ่น ฯลฯ
• การเติมเต็มตนเอง - งานอดิเรก กระบวนการอื่น ๆ เช่นการเรียนรู้ ฯลฯ
• ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล - ชีวิตร่วมกับครอบครัว การเติบโตของลูก ฯลฯ

จากข้อมูลของ จิเอโกะ ฮาระ และ โทโมโกะ นากาจิมะ (ปี 2012) กล่าวว่า (1) เป็นสิ่งที่นำมาซึ่งคุณค่าและความหมายสำหรับชีวิตของผู้คน (2) เป็นความรู้สึกเป็นสุขจากภายในอันเป็นอัตวิสัยซึ่งแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล และ (3) ความรู้สึกว่าได้รับการเติมเต็ม ซึ่งได้มาจากความพยายามที่เป็นตัวของตัวเอง'' [2]

จิตแพทย์ มิเอโกะ คามิยะ ได้ชี้ให้เห็นว่าคำว่าอิกิงาอินั้นเป็นคำศัพท์เฉพาะของภาษาญี่ปุ่น เป็นคำสำหรับการแสดงออกที่ซับซ้อนของความหมายในการมีชีวิตอยู่ที่มนุษย์รู้สึก[3] หากพยายามแปลเป็นภาษาต่างประเทศ อาจใช้คำแปลในลักษณะเช่น "ควรค่าแก่การใช้ชีวิต" หรือ "มีคุณค่าหรือความหมายในการใช้ชีวิต"[3] นอกจากนี้ยังมีคำที่มีความหมายคล้ายกันอีกคือ "ฮาริอาอิ" (はりあい)

ตามแนวคิดของคามิยะ คำว่าอิกิงาอิถูกใช้ในสองแบบ[3] อย่างแรกคือใช้เมื่อกล่าวถึงสิ่งที่เป็นแหล่งที่มาหรือวัตถุประสงค์ของคุณค่าในการมีชีวิตอยู่[3] ตัวอย่างเช่น: "เด็กคนนี้คืออิกิงาอิ (ความหมายในชีวิต) ของฉัน" (この子は私の生きがいです) อย่างที่สองคือใช้เพื่อหมายถึงสภาวะของจิตใจที่รู้สึกว่ามีจุดมุ่งหมายในชีวิต[3]

ในแง่ของมิติทางสังคม คัตสึยะ อิโนอุเอะ และพวก ได้จัดประเภทของอิกิงาอิออกเป็นสามทิศทาง คือ: อิกิงาอิทางสังคม (社会的生き甲斐), อิกิงาอิที่ไม่ใช่ทางสังคม (非社会的生き甲斐) และ อิกิงาอิที่ต่อต้านสังคม (反社会的生き甲斐)[4]

อิกิงาอิทางสังคม คืออิกิงาอิจากการที่ได้รับจากการเข้าร่วมและได้รับการยอมรับจากสังคม เช่น กิจกรรมอาสาสมัคร หรือ กิจกรรมชมรม อิกิงาอิที่ไม่ใช่ทางสังคม หมายถึงอิกิงาอิจาก ความเชื่อ หรือ วินัยในตนเอง ซึ่งไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับสังคม อิกิงาอิที่ต่อต้านสังคมคืออิกิงาอิจากการที่ได้แรงจูงใจพื้นฐานในการดำรงชีวิตมาจากอารมณ์อันมืดมน เช่น ความเกลียดชังใครบางคนหรือบางสิ่ง หรือความปรารถนาที่จะแก้แค้น