ฟีโบนัชชีฮีป เป็นโครงสร้างข้อมูลที่มีการใช้ต้นไม้เหมือนกับ แถวคอยลำดับความสำคัญ (priority queue) โดยมีการเก็บข้อมูลแบบฮีปน้อยสุด โดยมีลักษณะที่สำคัญคือปมพ่อ (parent node) จะมีความสำคัญน้อยกว่าปมลูก (child node) ทำให้ข้อมูลที่มีความสำคัญน้อยที่สุดจะอยู่ที่ปมราก (root) เสมอ

การจัดเก็บข้อมูลของฟีโบนัชชีฮีปจะมีความยืดหยุ่นมากกว่าBinary Heap โดยฮีปชนิดนี้ไม่ได้กำหนดรูปร่างไว้อย่างชัดเจน ทำให้ในบางกรณีข้อมูลทั้งหมดอาจจะกระจายอยู่ในต้นไม้คนละต้น (Separate tree) หรืออาจรวมอยู่ในต้นไม้ต้นเดียวที่มีความลึก N ก็ได้ จากการที่มีความยืดหยุ่นมากทำให้บางคำสั่งมีการทำงานแบบขี้เกียจ (Lazy manner) คือ ในหลายคำสั่งที่มีการเรียกใช้บ่อยครั้งมีการทำงานแบบลวกๆ เพื่อประหยัดเวลา แต่ทำให้เมื่อมีการเรียกบางคำสั่งที่ใช้งานไม่บ่อยนัก จะต้องมีการสะสางงานที่ไม่ได้ทำเหล่านั้นก่อน ทำให้เสียเวลาในการทำงานมากขึ้น แต่เมื่อมองในภาพรวมแล้วจะได้การทำงานที่เร็วขึ้น เนื่องจากสามารถใช้คำสั่งที่ใช้งานมากได้อย่างรวดเร็ว ในขณะที่คำสั่งที่ถูกเรียกน้อยๆจะทำงานช้าลงบ้างก็ไม่เสียหาย

คุณสมบัติที่ควรกล่าวของฮีปแต่ละตัว คือ ความเร็วในการทำงาน โดยเฉพาะองศาของปม (Degrees of Nodes) ซึ่งในที่นี้คือจำนวนปมลูก จะถูกเก็บไว้ค่อนข้างน้อย โดยแต่ละปมจะมี degree ไม่เกิน O (log (n)) และต้นไม้ย่อย (subtree) ที่อยู่ในปมที่มี degree k จะมีขนาดอย่างน้อย Fk + 2, เมื่อ Fk คือจำนวนฟีโบนัชชีลำดับที่ k ทำให้เราสามารถตัดปมลูกออกมาปมที่ไม่ใช่ปมราก เมื่อปมถูกตัดออกจากปมแม่ก็จะนำไปสร้างเป็นต้นไม้ต้นใหม่ โดยจำนวนต้นไม้จะลดลงเมื่อทำคำสั่งลบข้อมูลตัวน้อย เพราะจะมีการเชื่อมต้นไม้แต่ละต้นเข้าด้วยกัน

เนื่องจากความที่เป็นโครงสร้างข้อมูลที่มีความยืดหยุ่นมาก ทำให้บางคำสั่งใช้เวลามากในขณะที่อีกหลายคำสั่งทำงานได้อย่างรวดเร็ว โดยในการวิเคราะห์เราจะสมมติว่าคำสั่งที่ทำงานเร็วจะใช้เวลามากกว่าที่ใช้จริงเล็กน้อย เพื่อนำเวลาส่วนเกินนี้ไปหักออกเมื่อมีการเรียกคำสั่งที่ใช้เวลามาก โดยเวลาส่วนเกินนี้สามารถหาได้จาก potential function โดย potential function ของฟีโบนัชชีฮีป คือ

Potential = t + 2m, เมื่อ t = จำนวนต้นไม้ และ m = จำนวนปมที่ทำเครื่องหมาย

โดยปมจะถูกทำเครื่องหมายถ้ามีปมลูกอย่างน้อยหนึ่งปมถูกตัดออก (ปมรากจะไม่มีการทำเครื่องหมาย)