ฮูกุมกานุนปาฮัง (มลายู: Hukum Kanun Pahang, حكوم قانون ڤهڠ แปลว่า กฎหมายปะหัง) มีอีกชื่อว่า กานุนปาฮัง (Kanun Pahang)[1] หรือ อุนดัง-อุนดังปาฮัง (Undang-Undang Pahang)[2] เป็นกอนูนหรือประมวลกฎหมายของรัฐสุลต่านปะหังเก่า ซึ่งประกอบด้วยบทบัญญัติสำคัญที่ยืนยันความเป็นเอกของอาดัตมลายู ในขณะเดียวกันก็รองรับและผสานเข้ากับกฎหมายอิสลาม ประมวลกฎหมายมีต้นแบบมาจากอุนดัง-อุนดังเมอลากากับอุนดัง-อุนดังเลาต์เมอลากา และรวบรวมขึ้นในรัชสมัยอับดุล ฆอฟูร์ มูฮียุดดีน ชะฮ์ สุลต่านแห่งรัฐปะหังองค์ที่ 12 สิ่งนี้ถือเป็นหนึ่งในประชุมคำวินิจฉัยกฎหมายที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่มีการรวบรวมในโลกมลายู[3][4]ในอดีต มีการใช้งานกฎหมายปะหังที่ยะโฮร์[5] หลังการรวมรัฐระหว่างปะหังกับยะโฮร์ใน ค.ศ. 1623 และมีอิทธิพลอย่างมีนัยยะสำคัญต่อการประกาศใช้กฎหมายที่รัฐเปรัก[6] และบรูไน[7] ใน ค.ศ. 2012 ฮูกุมกานุนปาฮัง ได้รับการบรรจุลงในรายการมรดกแห่งชาติของมาเลเซีย ภายใต้หมวดวัตถุมรดกที่จับต้องได้[8]