การระบาดทั่วของโควิด-19 ทำให้แรงงานมีโอกาสได้พิจารณาอาชีพ, สภาพที่ทำงาน และเป้าหมายระยาวของตนใหม่[6] ในขณะที่ที่ทำงานหลายที่พยายามจะนำพนักงานกลับมาทำงานด้วยตนเอง (in-person) แรงงานกลับมีความปรารถนาจะทำงานจากที่บ้าน โดยเฉพาะจากการระบาดของโรคโควิด-19 ระบบการสื่อสารทางไกลยังช่วยให้เกิดการจัดตารางที่ยืดหยุ่นได้ อันเป็นสาเหตุหลักให้สามารถค้นหางานใหม่ ๆ ได้ ดังที่รายงานในผลการศึกษาของแบงก์เรตในเดือนสิงหาคม 2021[7] นอกจากนี้ แรงงานจำนวนมากโดยเฉพาะกลุ่มที่ยังอายุไม่มากกำลังเสาะหาความสมดุลระหว่างการทำงานกับการใช้ชีวิต (work–life balance) ที่ดีกว่า[8]

ภัตตาคาร โรงแรม และอุตสาหกรรมที่แรงงานต้องโต้ตอบกับลูกค้าด้วยตนเอง (in-person interaction) ได้รับผลกระทบหนักสุดจากคลื่นการลาออกครั้งใหญ่นี้[9] เงินอุดหนุนกระตุ้นเศรษฐกิจจากโควิด-19 (COVID-19 stimulus payment) และเงินอุดหนุนสำหรับผู้ว่างงานยังช่วยให้ผู้ที่ต้องประกอบอาชีพรายได้ต่ำเพื่อประทังชีวิตสามารถลาออกจากงานด้วย[9][6][10]

จากการศึกษาของอะโดบีพบว่าคลื่นการลาออกครั้งใหญ่นี้ขับเคลื่อนโดยคนรุ่นมิลเลนเนียลและเจเนอเรชันเซด ซึ่งมีแนวโน้มสูงที่จะไม่พึงพอใจกับงานที่ทำ และพบว่าคนในเจเนอเรชันเซดมากกว่าครึ่งหนึ่งระบุว่ากำลังเสาะหางานใหม่ภายในปีหน้า[11]

อีกทฤษฎีหนึ่งระบุว่าการลาออกครั้งใหญ่เป็นผลจากภาวะทุพพลภาพซึ่งเกิดจากโควิดระยะยาว ส่งผลต่อความสามารถหรือความต้องการที่จะทำงาน[12]