บทความหลัก: นโยบายทางเกษตรกรรม

นโยบายด้านเกษตรกรรมเป็นชุดของการตัดสินใจของรัฐบาลและการดำเนินการที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรภายในประเทศและการนำเข้าสินค้าเกษตรจากต่างประเทศ รัฐบาลมักจะดำเนินการตามนโยบายด้านเกษตรกรรมโดยมีเป้าหมายของการบรรลุผลเฉพาะในตลาดสินค้าเกษตรในประเทศ บางรูปแบบที่ครอบคลุมรวมถึงการบริหารและการปรับความเสี่ยง (รวมถึงนโยบายที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ, ความปลอดภัยของอาหารและภัยธรรมชาติ) เสถียรภาพทางเศรษฐกิจ (รวมถึงนโยบายที่เกี่ยวข้องกับภาษี) ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งนโยบายน้ำ) การวิจัยและพัฒนา และการเข้าถึงตลาดสำหรับสินค้าโภคภัณฑ์ในประเทศ (รวมถึงความสัมพันธ์กับองค์กรระดับโลกและข้อตกลงกับประเทศอื่นๆ)[127] นโยบายเกษตรกรรมยังสามารถสัมผัสกับคุณภาพของอาหาร เพื่อให้มั่นใจว่าแหล่งอาหารเป็นของที่มีคุณภาพสม่ำเสมอและเป็นที่รู้จัก ความมั่นคงทางอาหารให้มั่นใจว่าแหล่งอาหารตรงกับความต้องการของประชาชน และการอนุรักษ์ โปรแกรมนโยบายสามารถมีช่วงจากโปรแกรมทางการเงินเช่นเงินอุดหนุนเพื่อส่งเสริมให้ผู้ผลิตที่จะลงทะเบียนในโปรแกรมการประกันคุณภาพอย่างสมัครใจ[128]

อิทธิพลมีมากในการสร้างนโยบายด้านเกษตรกรรมรวมทั้งผู้บริโภค ธุรกิจการเกษตร นักล็อบบี้การค้าและกลุ่มอื่นๆ ผลประโยชน์ของธุรกิจการเกษตรมีอิทธิพลมากเหนือการกำหนดนโยบายในรูปแบบของการวิ่งเต้นและการรณรงค์ด้านการจำหน่าย กลุ่มดำเนินการทางการเมืองรวมทั้งผู้ที่สนใจในปัญหาสิ่งแวดล้อมและสหภาพแรงงานยังมีอิทธิพลเช่นเดียวกับองค์กรการวิ่งเต้นที่เป็นตัวแทนของสินค้าเกษตรแต่ละชนิด[129] องค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติ (FAO) เป็นผู้นำความพยายามของนานาชาติเพื่อเอาชนะความหิวและจัดหาฟอรั่มสำหรับการเจรจาต่อรองเรื่องกฎระเบียบและข้อตกลงด้านเกษตรกรรมทั่วโลก ดร. ซามูเอล Jutzi ผู้อำนวยการฝ่ายการผลิตและสุขภาพสัตว์ของ FAO ระบุว่าการวิ่งเต้นโดยบริษัทขนาดใหญ่ได้หยุดการปฏิรูปที่จะปรับปรุงสุขภาพของมนุษย์และสิ่งแวดล้อม ตัวอย่างเช่นข้อเสนอในปี 2010 สำหรับระเบียบความสมัครใจของการปฏิบัติสำหรับอุตสาหกรรมปศุสัตว์ที่จะได้จัดให้มีแรงจูงใจในการปรับปรุงมาตรฐานเพื่อสุขภาพและกฎระเบียบด้านสิ่งแวดล้อมเช่นจำนวนของสัตว์ที่พื้นที่ของที่ดินจะสามารถรองรับได้โดยไม่เกิดความเสียหายในระยะยาว ได้พ่ายแพ้ไปเรียบร้อยแล้วเนื่องจากความกดดันของบริษัทอาหารขนาดใหญ่[130]