การแบ่งเขตการปกครองของราชอาณาจักรสเปน ตั้งอยู่บนพื้นฐานของหมวด 8 แห่งรัฐธรรมนูญสเปน พ.ศ. 2521 ซึ่งกำหนดให้มีการจัดระเบียบดินแดนออกเป็น 3 ระดับ ได้แก่ เทศบาล (municipio), จังหวัด (provincia) และแคว้นปกครองตนเอง (comunidad autónoma)[1] โดยเทศบาลเป็นเขตการปกครองย่อยของจังหวัด และจังหวัดเป็นเขตการปกครองย่อยของแคว้นปกครองตนเอง ทั้งนี้ รัฐสเปน[2] รับประกันการนำหลักความเป็นปึกแผ่นไปปฏิบัติในทั่วทุกส่วนของประเทศ[2]แคว้นปกครองตนเองต่าง ๆ ได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อให้เป็นผู้ใช้สิทธิ์การปกครองตนเองที่รัฐธรรมนูญรับรองและรับประกันให้แก่ชาติทางประวัติศาสตร์และภูมิภาคต่าง ๆ ของสเปน[3] ซึ่งในขณะเดียวกันก็ประกาศเอกภาพที่ไม่สามารถเพิกถอนได้ของชาติสเปนด้วย[4] แคว้นปกครองตนเองเหล่านี้ประกอบกันเป็นรูปแบบหนึ่งของการจัดระเบียบดินแดนที่มีการกระจายอำนาจปกครอง (decentralization) ในระดับสูง แต่ก็มีพื้นฐานอยู่บนการคลายอำนาจจากส่วนกลางสู่ส่วนท้องถิ่น (devolution) ดังนั้นสเปนจึงมิใช่สหพันธรัฐ[5] เนื่องจากรัฐสเปนยังอยู่เหนือกว่าแคว้นต่าง ๆ และถือครองอำนาจอธิปไตยไว้โดยสมบูรณ์[5] ศาลรัฐธรรมนูญสเปนเรียกตัวแบบการจัดระเบียบดินแดนเช่นนี้ว่า "รัฐแห่งหน่วยการปกครองตนเอง" (Estado de las Autonomías)[5]