ในด้านการบริหาร ประเทศอังกฤษแบ่งออกเป็น พื้นที่ที่มีโครงสร้างการปกครองสองระดับ ได้แก่ เทศมณฑลและอำเภอ บริหารโดยหน่วยงานท้องถิ่นทั้งสองระดับ และพื้นที่ปกครองระดับเดียว เรียกว่า เขตปกครองระดับเดียว (unitary authority) ซึ่งมีหน่วยงานท้องถิ่นเพียงระดับเดียวในพื้นที่ ทำให้โครงสร้างการบริหารในระดับเทศมณฑลแตกต่างกันไปในแต่ละพื้นที่ของประเทศ โดยประกอบไปด้วย 4 ประเภท ได้แก่ เทศมณฑลนอกมหานคร หรือ เทศมณฑลไชร์ ที่มีด้วยกัน 35 เทศมณฑล, เทศมณฑลมหานคร ที่มีด้วยกัน 6 เทศมณฑล, เขตปกครองระดับเดียว, และเกรเทอร์ลอนดอน

ในด้านนอกเหนือไปจากการบริหารแล้ว ประเทศอังกฤษแบ่งเทศมณฑลออกเป็น 48 เทศมณฑล[4] ที่รู้จักกันว่า "เทศมณฑลผู้แทนพระองค์" หรือ "เทศมณฑลพิธีการ" ซึ่งไม่ใช่ชื่อที่เป็นทางการ เทศมณฑลพิธีการแต่ละแห่งตามพระราชบัญญัติเทศมณฑลผู้แทนพระองค์ ค.ศ. 1997 (Lieutenancies Act 1997) มีผู้บริหารเทศมณฑลแทนพระองค์ (Lord Lieutenant)[4] ผู้ที่ในประวัติศาสตร์เป็นผู้แทนพระมหากษัตริย์ในเทศมณฑลนั้น เทศมณฑลพิธีการมักจะแตกต่างจากเทศมณฑลบริหารตรงที่เทศมณฑลพิธีการจะมีพื้นที่ครอบคลุมเขตปกครองระดับเดียวด้วย นอกจากนี้ เขตเทศมณฑลทางพิธีการยังใช้ในการพิจารณาแบ่งเขตการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภาด้วย

เทศมณฑลนอกมหานคร

พื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศอังกฤษอยู่ภายในเทศมณฑลนอกมหานคร ซึ่งมีโครงสร้างการปกครองสองระดับ ได้แก่ สภาเทศมณฑล และสภาอำเภอ มีเทศมณฑลจำนวน 27 แห่ง สภาเทศมณฑลจะมีการให้บริการในส่วนหลัก รวมทั้งการศึกษา และบริการสังคม ส่วนสภาอำเภอ 201 แห่ง ก็จะมีบทบาทที่จำกัดมากขึ้น[1] อำเภอนอกมหานครอาจมีสถานะเพิ่มเติมเป็นโบโร (borough) หรือนคร (city) ก็ได้ แต่ก็ไม่มีผลต่ออำนาจหรือหน้าที่ เทศมณฑลที่มีโครงสร้างการปกครองแตกต่างจากที่อื่น ๆ คือ เทศมณฑลบาร์กเชอร์ เพราะมีโครงสร้างปกครองระดับเดียว มีอำเภอทำหน้าที่เป็นเขตปกครองระดับเดียว ไม่ขึ้นกับสภาเทศมณฑล แต่กระนั้นสภาเทศมณฑลยังไม่ได้ถูกยกเลิกอย่างเป็นทางการ[5] และบาร์กเชอร์ยังมีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ[4] แต่เทศมณฑลเบดฟอร์ดเชอร์ และเทศมณฑลเชชเชอร์ ทั้งสองไม่มีสภาเทศมณฑลแล้ว แต่ก็ยังมีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ

เทศมณฑลมหานคร

เขตเมืองขยายขนาดใหญ่ทั้งหกของอังกฤษมีฐานะเป็นเทศมณฑลมหานคร[1] เมื่อปี ค.ศ. 1974 ถึง ค.ศ. 1986 เทศมณฑลมหานครแต่ละแห่งจะมีสภาเทศมณฑล ซึ่งให้บริการด้านยุทธศาสตร์ที่จำกัด เช่น ขนส่งสาธารณะ และการวางแผนการขนส่ง[1] แม้ว่าในปัจจุบันจะไม่มีสภาเทศมณฑลแล้ว แต่ยังถือว่าเป็นเทศมณฑลอยู่ตามกฎหมาย และยังมีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ โดยบทบาทหน้าที่ในระดับเทศมณฑลจะดำเนินงานโดยองค์การบริหารร่วมแทน และข้อตกลงอื่น ๆ จัดการโดยสภาอำเภอ ในเทศมณฑลมหานคร สภาอำเภอทั้ง 36 แห่งนี้ ดำเนินงานอย่างมีประสิทธิภาพได้เทียบเท่าเขตปกครองระดับเดียว โดยให้บริการในส่วนหลัก รวมทั้งการศึกษา และบริการสังคม[2] อำเภอมหานครทั้งหมดมีสถานะเพิ่มเติมเป็นโบโร บางแห่งก็เป็นนคร แต่ก็ไม่มีผลต่ออำนาจหรือหน้าที่ นอกจากนี้ ในเทศมณฑลเกรเทอร์แมนเชสเตอร์ ตั้งแต่เดือนเมษายน ค.ศ. 2011 มีการตั้งโครงสร้างปกครองระดับสูงอย่างเป็นทางการ คือ องค์การบริหารร่วมเกรเทอร์แมนเชสเตอร์ (Greater Manchester Combined Authority)[6]

ลอนดอน

เขตบริหารของเกรเทอร์ลอนดอนจัดตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1965 ครอบคลุมพื้นที่ภูมิภาคลอนดอนและปริมณฑล โดยมีการเปลี่ยนแปลงระบบการบริหารเรื่อยมาจนกระทั่งปี ค.ศ. 2000 ได้มีหน่วยงานบริหารชื่อว่า องค์การบริหารเกรเทอร์ลอนดอน ประกอบด้วยนายกเทศมนตรีลอนดอนและสภาลอนดอน ซึ่งมาจากการเลือกตั้ง[7] เกรเทอร์ลอนดอนประกอบด้วย นครลอนดอน ซึ่งเป็นเขตเมืองเก่า และพื้นที่โดยรอบของนครลอนดอน โดยพื้นที่โดยรอบนี้แบ่งออกเป็น 32 โบโร (หรือเขต) แต่ละเขตบริหารโดยสภาลอนดอนโบโร สำหรับนครลอนดอนถือเป็นเขตที่ 33 และบริหารโดยบรรษัทนครลอนดอน ซึ่งเป็นหน่วยงานที่มีลักษณะเฉพาะตัว (sui generis) ต่างจากที่อื่น ๆ ในประเทศอังกฤษ[7] และเป็นการหลีกเลี่ยงการปฏิรูปรัฐบาลท้องถิ่นในศตวรรษที่ 19 และ 20[8] ทั้งนครลอนดอนและพื้นที่โดยรอบต่างก็มีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ หน้าที่ของสภาลอนดอนโบโรและบรรษัทนครลอนดอน เช่น จัดให้มีหน่วยงานการศึกษา และการจัดการของเสีย ในขณะที่องค์การบริหารเกรเทอร์ลอนดอนรับผิดชอบในเรื่องขนส่งสาธารณะ ตำรวจ การพัฒนาเศรษฐกิจ และการจัดทำแผนฉุกเฉิน[7]

เขตปกครองระดับเดียว

นอกเหนือจากลอนดอนและเทศมณฑลมหานครแล้ว บางพื้นที่ของประเทศอังกฤษได้ถูกปกครองโดยสภาระดับเดียว โดยทั่วไปเรียกว่า (แต่ไม่ใช่ชื่อเรียกตามกฎหมาย) เขตปกครองระดับเดียว (Unitary authority)[1] เขตปกครองนี้จะรวมการบริหารและอำนาจหน้าที่ระหว่างเทศมณฑลนอกมหานคร และอำเภอนอกมหานครเข้าด้วยกัน[9] เขตปกครองระดับเดียวสามารถมีสถานะเพิ่มเติมเป็นโบโรหรือนครก็ได้ แต่สถานะดังกล่าวไม่มีผลต่ออำนาจหรือหน้าที่

เขตปกครองระดับเดียวทั้ง 46 แห่ง ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1995 และ ค.ศ. 1998 ก่อตั้งเพิ่มอีก 9 แห่ง ในปี ค.ศ. 2009 เปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมในปี ค.ศ. 2019 และมีแผนก่อตั้งเพิ่มเติมในปี ค.ศ. 2020 เขตปกครองระดับเดียวก่อตั้งขึ้นโดยให้อำเภอนอกมหานครเดิมมีอำนาจหน้าที่ของระดับเทศมณฑลร่วมด้วย ในบางกรณี การก่อตั้งอาจมีการเปลี่ยนแปลงเส้นเขตแดนของอำเภอ หรือรวมหลายอำเภอเข้าด้วยกัน นอกจากนี้ เทศมณฑลบาร์กเชอร์ก็มีการจัดโครงสร้างการปกครองที่ไม่ปกติ กล่าวคือ ทุกอำเภอของบาร์กเชอร์เปลี่ยนเป็นเขตปกครองระดับเดียวทั้งหมด โดยที่เทศมณฑลนอกมหานครยังไม่ถูกยุบเลิกอย่างเป็นทางการ[5]

สำหรับทางพิธีการ เขตปกครองระดับเดียวถูกจัดให้เป็นส่วนหนึ่งของเทศมณฑลที่เคยสังกัดอยู่ อย่างไรก็ตาม ในด้านการบริหาร เขตปกครองระดับเดียวนั้นเป็นหน่วยงานที่เป็นอิสระอย่างสมบูรณ์ ไม่ขึ้นอยู่กับสภาของเทศมณฑลที่เคยสังกัด ตัวอย่างเช่น เขตปกครองระดับเดียวพลิมัท เดิมทีเป็นส่วนหนึ่งของเทศมณฑลเดวอน แต่ปัจจุบันการบริหารเป็นอิสระ ไม่ได้ขึ้นกับสภาเทศมณฑล และกรณีของเทศมณฑลบาร์กเชอร์ ในทางบริหาร บาร์กเชอร์ไม่มีสภาเทศมณฑล และเขตปกครองระดับเดียวทั้งหกแห่งไม่เกี่ยวข้องซึ่งกันและกัน แต่อาณาเขตของเทศมณฑลยังครอบคลุมเขตปกครองทั้งหกอยู่ จึงกำหนดให้ประกอบเป็นเทศมณฑลพิธีการ

หมู่เกาะซิลลี

หมู่เกาะซิลลีปกครองโดยองค์กรท้องถิ่นที่มีลักษณะเฉพาะตัว (sui generis) เรียกว่า สภาหมู่เกาะซิลลี มีลักษณะคล้ายกับเขตปกครองระดับเดียวที่พบในบริเวณอื่น องค์กรนี้ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1890 โดยมีฐานะเป็นสภาอำเภอหมู่เกาะซิลลี ต่อมาได้เปลี่ยนเป็นชื่อปัจจุบัน แต่รูปแบบปกครองไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปตามการปฏิรูปการปกครองส่วนท้องถิ่น ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1974[10] แม้ว่าจะเป็นหน่วยงานปกครองที่แยกออกมา ตัวอย่างเช่นด้านการศึกษา[11] แต่ไอลส์ออฟซิลลิก็เป็นส่วนหนึ่งของเทศมณฑลพิธีการคอร์นวอลล์ และหน่วยงานบางส่วนก็ยังอยู่ในความผิดชอบของสภาคอร์นวอลล์ เช่น สาธารณสุข[12] และการพัฒนาเศรษฐกิจ[13]