บทความนี้อ้างอิง
คริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา
เจ้าชายเซียโอซี วูนา ตากีตากีมาโลฮี (ประมาณปี 1844 – มกราคม 1862) เป็นเจ้าชายแห่ง
ตองงา พระองค์ทรงพระราชสมภพในช่วงประมาณปี 1884 และเป็นพระราชโอรสตามกฎหมายที่มีพระชนม์ชีพเพียงพระองค์เดียวของสมเด็จพระเจ้าจอร์จ ตูโปอูที่ 1 กับ
สมเด็จพระราชินีซาโลเต ลูเปเปาอู พระองค์มีพระเชษฐาคือเจ้าชายตูอูกีเตา ซึ่งสิ้นพระชนม์ในปี 1842 เมื่อมีพระชนมายุ 4 พรรษา
[1] พระนามของพระองค์ เซียโอซี หรือ จอร์จ เป็นการตั้งตามพระราชบิดา ที่ตั้งพระนามเพื่อเป็นเกียรติแด่
สมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 3 แห่งสหราชอาณาจักร ขณะที่พระราชมารดาของพระองค์ตั้งพระนามว่า ซาโลเต หรือ ชาร์ล็อต ตาม
สมเด็จพระราชินีชาร์ล็อต[2] ส่วนพระพี่น้องต่างพระมารดาของเจ้าชายวูนาอันได้แก่
เตวิตา อูงา และ
ซาโลเต มาฟีเลโอ ปีโลเลวู ได้ถูกบอกตัดขาดจากพระราชบิดาของพระองค์ให้เป็นโอรสนอกกฎหมาย พร้อม ๆ ไปกับพระมารดาของพระพี่น้องดังกล่าว เนื่องจากมีสถานะเป็นมเหสีรอง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นหลังจากที่พระราชบิดาอภิเษกสมรสตามประเพณีคริสต์กับพระราชมารดาของเจ้าชายวูนา
[3] ซึ่งพระราชมารดาของพระองค์เคยเป็นพระมเหสีใน
พระเจ้าเลาฟีลีโตงา ตูอิโตงาพระองค์สุดท้าย นอกจากนี้พระมารดาของพระอัยยิกาของพระองค์ยังเคยมีสถานะสูงถึง
ตูอีโตงาเฟฟีเน[4]เมื่อมีพระชนมายุได้ 17 ถึง 18 พรรษา เจ้าชายวูนาสิ้นพระชนม์เมื่อเดือนมกราคม 1862 ไม่ได้อภิเษกสมรส ส่งผลให้พระราชบิดาไร้รัชทายาท
[5] การสิ้นพระชนม์ของพระองค์สร้างความโศกเศร้าให้กับพระชาชนตองงา โดยในพิธีพระศพ พระมหากษัตริย์ได้อนุญาตให้รื้อฟื้น ตูกูโอโฟ ซึ่งเป็นพิธีกรรมดั้งเดิมที่จะมีการมอบเสื่อและอาหารให้กับผู้วายชนม์ การกระทำดังกล่าวทำให้ผู้รับผิดชอบพิธีอย่างวิลเลียม จอร์จ ริชาร์ด สเตฟินสัน ตำหนิพระมหากษัตริย์อย่างเปิดเผยและอบรมผู้เข้าร่วมพิธีชาวพื้นเมือง อันนำไปสู่ความแตกแยกระหว่างพระมหากษัตริย์กับ
เวสเลยันเชิร์ช[5] ลำดับการสืบสันตติวงศ์ว่างลงเป็นระยะเวลา 13 ปี จนกระทั่งมีการสถาปนา
รัฐธรรมนูญตองงาฉบับแรกขึ้นในปี 1875 ซึ่งทำให้สถานะของพระพี่น้องของเจ้าชายวูนาเป็นพระโอรสและธิดาตามกฎหมาย เจ้าชายเตวิตา อูงา พระเชษฐาต่างพระมารดาของพระองค์จึงขึ้นเป็น
มกุฎราชกุมารตองงา[6] ทว่าสมเด็จพระเจ้าจอร์จ ตูโปอูที่ 1 มีพระชนมายุยืนยาวกว่าพระราชโอรสและพระราชนัดดาทั้งหมด ทำให้พระราชปนัดดาเป็นผู้สืบราชสมบัติเป็น
สมเด็จพระเจ้าจอร์จ ตูโปอูที่ 2
