เซอจาระฮ์เมอลายู (มลายู: Sejarah Melayu, سجاره ملايو) มีชื่อดั้งเดิมว่า ซูลาลาตุซซาลาติน (Sulalatus Salatin, แปลว่า พระราชพงศาวลีพระมหากษัตริย์)[1] เป็นวรรณกรรมประวัติศาสตร์ที่ผ่านการแต่งให้สวยงาม (romanticised) เกี่ยวกับต้นกำเนิด วิวัฒนาการ และการล่มสลายของรัฐสุลต่านมะละกา[2] ผลงานนี้แต่งขึ้นในช่วงใดช่วงหนึ่งของคริสต์ศตวรรษที่ 15 ถึง 16 โดยถือเป็นวรรณกรรมและผลงานทางประวัติศาสตร์ที่ดีที่สุดชิ้นหนึ่งในภาษามลายู[3]ตัวบทดั้งเดิมใน เซอจาระฮ์เมอลายู ผ่านการเปลี่ยนแปลงหลายครั้ง โดยฉบับแรกสุดสืบไปถึงเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1612 ถึงแม้ว่าจะมีความพยายามในการเขียนใหม่ตามบัญชาของยังดีเปอร์ตวน ดีฮีลีร์ ราจาอับดุลละฮ์ อุปราชแห่งยะโฮร์ในขณะนั้น[4][5] เดิมเขียนบนกระดาษเป็นภาษามลายูคลาสสิกโดยใช้อักษรยาวีเก่า แต่ปัจจุบันมีเอกสารตัวเขียนถึง 32 แบบ โดยรวมถึงฉบับอักษรรูมี[6] นักประวัติศาสตร์มองว่าตัวบทของ เซอจาระฮ์เมอลายู เป็นแหล่งปฐมภูมิที่เล่าข้อมูลเหตุการณ์ในอดีตที่ตรวจสอบได้จากแหล่งข้อมูลทางประวัติศาสตร์อื่น ๆ ในโลกมลายู แม้จะมีเนื้อหาบางส่วนเกี่ยวกับสิ่งลึกลับก็ตาม[7] ใน ค.ศ. 2001 เซอจาระฮ์เมอลายู ได้รับการบรรจุเป็นความทรงจำแห่งโลกของยูเนสโก[8]