กิจการครอบครัวมุสลิมในอินเดียนั้นอยู่ในบังคับของรัฐบัญญัติให้ใช้กฎหมายบุคคลมุสลิม (ชะรีอะฮ์) ค.ศ. 1937 (Muslim Personal Law (Shariat) Application Act, 1937) ซึ่งเป็นหนึ่งในกฎหมายฉบับแรก ๆ ที่ประกาศใช้หลังจากพระราชบัญญัติการปกครองอินเดีย ค.ศ. 1935 (Government of India Act, 1935) มีผลใช้บังคับ กฎหมายดังกล่าวเข้าแทนที่ "กฎหมายแบบอังกฤษ–มุฮัมมัด" (Anglo-Mohammedan Law) ที่เคยใช้แก่ชาวอิสลาม โดยมีผลผูกพันชาวอิสลามทั้งหมดในอินเดีย[11][12]

เนติบัณฑิตอุลมา (ulama) เท่านั้นที่จะตีความกฎหมายชะรีอะฮ์ดังกล่าวได้ เหล่าอุลมาเคยถกเถียงครั้งใหญ่ในเรื่องนี้กันเมื่อ ค.ศ. 2003 โดยอุลมาจากสำนักกฎหมายฮะนะฟี (Hanafi) ของนิกายซุนนี (Sunni) เห็นว่า การหย่าแบบเฏาะลากสามครั้งมีผลผูกพัน ถ้ากระทำต่อหน้าพยานที่เป็นมุสลิม และให้ศาลชะรีอะฮ์รับรอง แต่อุลมาจากสำนักอื่น ๆ เช่น Ahl-i Hadith, Twelver, และ Musta'li ไม่เห็นด้วยกับการหย่าเช่นนี้[7]

สำหรับนิติปรัชญาอิสลามแบบดั้งเดิมแล้ว การหย่าแบบเฏาะลากสามครั้งไม่เป็นที่ยอมรับ แต่อาจชอบด้วยกฎหมาย[13] นับแต่ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 สืบมา สภาวการณ์ของโลกที่เปลี่ยนแปลงไปทวีความไม่พอใจต่อกฎหมายหย่าของอิสลาม ทำให้ประเทศมุสลิมหลายแห่งปฏิรูปการหย่าในหลายวิธี[14] กระนั้น ความสัมพันธ์ทางสมรสของมุสลิมในอินเดียยังคงเดิม คือ ไม่ต้องจดทะเบียนสมรสตามกฎหมาย และถือเป็นเรื่องส่วนบุคคลที่ฝ่ายบ้านเมืองจะไม่ก้าวก่าย เว้นแต่เข้ามาอยู่ในบังคับของกฎหมาย โดยจดทะเบียนสมรสตามรัฐบัญญัติการสมรสพิเศษ ค.ศ. 1954 (Special Marriage Act, 1954)[15] และเพราะปัจจัยทางประวัติศาสตร์ สิทธิที่สามีสามารถหย่าภรรยาได้แต่ฝ่ายเดียวในอินเดียจึงไม่เคยมีการตรวจสอบเหมือนในประเทศอื่น[15]