ตึกระฟ้าแห่งนี้ออกแบบในปี พ.ศ. 2543 (ค.ศ. 2000) โดยเรนโซ เปียโน สถาปนิกชาวอิตาลี ที่รู้จักกันในฐานะเป็นผู้ออกแบบปองปิดูเซ็นเตอร์ในปารีส ร่วมกับริชาร์ด โรเจอร์ส สถาปนิกชาวอังกฤษ เบื้องหลังคือ ในปีนั้น เออร์ไวน์ เซลลาร์ ผู้ประกอบการที่มีฐานอยู่ในลอนดอน ตัดสินใจรื้อถอนอาคารสำนักงานซัทเธิร์กเพื่อพัฒนาพื้นที่ใหม่ อาคารแห่งนี้สร้างเมื่อคริสต์ทศวรรษที่ 1970 และตั้งอยู่ถัดจากสถานีรถไฟลอนดอนบริดจ์ ต่อมาเขาได้ไปกรุงเบอร์ลินเพื่อร่วมรับประทานอาหารกลางวันกับเรนโซ เปียโน พร้อมกับปรึกษาหารือในเรื่องการพัฒนาพื้นที่ เซลลาร์อ้างว่า ระหว่างรับประทานอาหาร เรนโซ เปียโนได้กล่าวตำหนิดูถูกในเรื่องอาคารสูงทั้งหลาย จากนั้นเขาก็วาดแบบร่างประติมากรรมรูปร่างคล้ายภูเขาน้ำแข็งยอดแหลม โผล่พ้นแม่น้ำเทมส์ลงบนรายการอาหาร[11] และบอกอีกว่า เขาได้รับแรงบันดาลใจจากเส้นทางรถไฟใกล้กับงานก่อสร้าง รวมไปถึง ยอดแหลมแห่งลอนดอน ที่พรรณนาโดยกานาเลตโต จิตรกรชาวเวนิสสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 และจากเสากระโดงเรือสำเภาอีกด้วย[12]

เดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2545 (ค.ศ. 2002) จอห์น เพรสคอตต์ รองนายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักรสั่งการให้ตรวจสอบแผนงานก่อสร้างอาคารเดอะชาร์ด หลังถูกคัดค้านโดยเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นและฝ่ายอนุรักษ์ เป็นต้นว่ามูลนิธิรอยัลพาร์ค และองค์การอนุรักษ์แห่งอังกฤษ[13][14] การตรวจสอบดำเนินไปในเดือนเมษายนและพฤษภาคมปี พ.ศ. 2546 (ค.ศ. 2003)[15][16] หลังจากนั้นในวันที่ 19 พฤศจิกายน ปีเดียวกัน สำนักรองนายกรัฐมนตรีจึงออกคำสั่งอนุญาตให้ดำเนินโครงการก่อสร้างเดอะชาร์ดต่อไปได้[17]