หลังจากที่เปรูได้ทำการประกาศอิสรภาพ, นายพลโฮเซ เด ซาน มาร์ติน ได้จัดให้มีการประกวดเพลงประจำชาติ (National March), และ ได้ประกาศลงในหนังสือข่าวราชการที่มีชื่อว่า Gaceta Ministerial (Ministerial Gazette) เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม ค.ศ. 1821. โดยมีผู้ประพันธ์เนื้อเพลงส่งเข้าประกวด มาจากหลายหลายวงการ เช่น นักกวี, นักเรียบเรียง และ ผู้สนใจที่เข้าร้วมประกวด, และ ต้องส่งบทร้องที่ประพันธ์ขึ้น ไปยังกระทรวงแห่งรัฐก่อนวันที่ 18 กันยายน, ในที่ตัดสิน และ ประกาศผลนั้น บทร้องที่ได้รางวัลชนะเลิศ บทร้องดังกล่าว มีการประกาศใช้เป็น"เพลงประจำชาติ". ผู้ประพันธ์ที่ชนะเลิศ ทางรัฐบาลมีการประกาศเกียรติคุณ และ เชิดชูเกียรติ.

ค.ศ. 1901 ได้มีคำสั่งจากประธานาธิบดี เอดูอาร์โด โลเปซ เดอ โรมานา, ให้มีการประพันธ์บทร้องใหม่เฉพาะสี่บทแรก โดยนำบทกวีของ โฆเซ ซานโตส โชกาโน ในบทแรกมีเนื้อหากล่าวถึง นายพลโฮเซ เด ซาน มาร์ติน ผู้สถาปนาประเทศเปรู และ ซีมอง โบลีวาร์ ผู้ปลดปล่อยอเมริกาใต้ มาขับร้องแต่ไม่ได้รับความนิยมเท่าที่ควร จนถึง ค.ศ. 1913 ได้มีการกลับไปใช้บทร้องเดิม[1]