ผู้กำกับ ไมเคิล ลูคัส ซึ่งเกิดในสหภาพโซเวียตและมีประสบการณ์ต่อต้านยิวในวัยเด็ก ทำให้เขารู้สึกเชื่อมโยงอย่างมากกับความเป็นยิวและอิสราเอล[5] ลูคัสที่ถือว่าเป็นที่รู้จักในฐานะนักเคลื่อนไหวและพูดตรงไปตรงมากับหลายประเด็นในเรื่องของกลุ่มบุคคลที่มีความหลากหลายทางเพศและวัฒนธรรมยิว[5][6][7] การโจมตีของฮิซบอลลาห์ ใน สงครามในเลบานอนในปี ค.ศ. 2006 เป็นแรงขับให้ลูคัสไปอิสราเอลเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับทหารที่เป็นเกย์ที่ได้รับอนุญาตให้เป็นทหารอย่างเปิดเผยในกองทัพ[8] การเดินทางครั้งนี้ทำให้เกิดข้อถกเถียงขึ้นมาในสังคมอิสราเอล กับพวกหัวก้าวหน้าในเมืองเทลอาวีฟที่กล่าวได้ว่า "เป็นเมืองหลวงเกย์ของโลกตะวันออกกลาง" จากคำกล่าวของ Out Magazine[9] กับพวกอนุรักษนิยมของสังคมกลุ่มยิวขนานแท้ดั้งเดิมที่ตั้งอยู่รอบเมืองเยรูซาเล็ม[10][11]

ในเมื่อคอลัมน์ที่เขาเขียนใน New York Blade เกี่ยวกับยิวหัวอนุรักษ์และอิสลาม ทำให้เกิดการโต้เถียงในมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2008 เมื่อเขาได้รับเชิญให้ไปพูดสุนทรพจน์กับเหล่านักเรียน[12] New Republic และสื่อในนิวยอร์กเรียกเขาว่า "สิงโตในเชลซี" และ "เจ้าพ่อหนังโป๊นิวยอร์กคนสุดท้าย"[5][6] ค่าใช้จ่ายเรื่องนี้สูสีกับหนังเรื่อง Michael Lucas' La Dolce Vita ที่ถือว่าเป็นหนังโป๊เกย์ที่มีค่าใช้จ่ายมากที่สุด กับงบ 250,000 เหรียญดอลล่าร์สหรัฐฯ และมีนักแสดงที่มีชื่อเสียงหลายคนแสดง[6] ในปี ค.ศ. 2009 ลูคัสมีชื่ออยู่ใน หอเกียรติยศเกย์วีเอ็น ในฐานะ "ประสบความสำเร็จในฐานะผู้กำกับเอลิสต์และนักแสดง"[7]

ความตั้งใจในการทำหนังเรื่องนี้ของเขา เพื่อให้ผู้ชมเห็นอิสราเอลทั้งในด้านภูมิศาสตร์และประวัติศาสตร์ และสถานที่ที่ไม่แตกต่างมากนักจากปรากและปาล์มสปริงส์ เป็นการท่องเที่ยวที่ได้รับเชิญในจุดหมายปลายทางที่คนหล่อ ๆ มีเพศสัมพันธ์กัน[1] เขาเขียนในเว็บไซต์ของเขาว่า "สื่อทั่วโลกในสร้างภาพอิสราเอลให้เป็นชาติที่ทนทุกข์ต่อสงคราม ที่ถนนถูกเขียนให้มีแต่ซากสลักหักพังและพังทลาย" เขาเขียนต่อว่า "ไม่เคยแสดงให้เห็นถึงเมืองเทลอาวีฟ, ไอฟา, ทะเลแดง, รีสอร์ตในเดดซี และชายหาดสวย ๆ สถาปัตยกรรมอันน่าทึ่ง และวัฒนธรรมอันงดงามที่ทำให้ประชาชนรุ่งเรือง"[13]