เรนอินบลัด ได้รับการบันทึกในเมืองลอสแอนเจลิส, รัฐแคลิฟอร์เนีย โดยมีรูบินเป็นโปรดิวเซอร์ ซึ่งถือเป็นครั้งแรกที่เขารับหน้าที่มาคุมเพลงแนวเฮฟวี่เมทัล เขาก็มีความคิดที่จะปรับปรุงและพัฒนาเสียงของเพลงให้มีความรุนแรง หนักหน่วง สตีฟ ฮิวอี (Steve Huey) แห่ง ออลมิวสิก เชื่อว่ารูบิน เป็นผู้ผลักดันให้เพลงมีความแรงและรวดเร็วดุดันกว่าที่ผ่านมา ส่งผลให้การบันทึกเสียงในอัลบั้มนี้มีความแตกต่างจาก 2 อันก่อนหน้านี้อย่างชัดเจน[8] ผลการปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงครั้งนี้มีผลอย่างมากต่อกระแสตอบรับโดยตรงต่อผู้ฟัง สิ่งนี้เองที่ทำให้ อารายา กล่าวถึงสองอัลบั้มก่อนหน้านี้ว่าไม่ใช่เกณฑ์การผลิตงานที่ดีเท่าที่ควร[9] ในเวลาต่อมา เคอร์รี คิง มือกีตาร์หลัก ก็ได้กล่าวว่า "มันเหมือนกับ 'ว้าว คุณสามารถรับฟังมันทั้งหมด และพวกเขาไม่ได้เพียงเล่นเพลงเร็ว พวกเขาเล่นตรงตามเวลาโน๊ตชัดเจน"[7]

แฮนนีแมน ในเวลาต่อมาได้ยอมรับว่า ขณะที่ทั้งวงได้ฟังเมทัลลิกาและเมกาเดธในเวลานั้น เขาค้นว่าการใช้จังหวะซ้ำ ๆ ในท่อนของการริฟฟ์กีตาร์นั้น ดูน่าเบื่อ ซ้ำซาก เขาได้กล่าวว่า "ถ้าพวกเราเล่นจังหวะเช่นนั้น 2-3 ครั้ง พวกเราจะเบื่อกับมันจริง ๆ ดังนั้นพวกเราจึงไม่พยายามที่จะเพลงให้ยาวกว่า" เนื่องจากเพลงแนวแทรชเมทัลส่วนใหญ่ ในหนึ่ง ๆ เพลงจะยาวประมาณ 5-8 นาที สเลเยอร์จึงได้ทำเพลงที่สั้นกว่าประมาณ 2-3 นาที ตามวัตถุประสงค์ของแฮนนีแมนที่ลดความน่าเบื่อของเพลงลง ส่งผลให้อัลบั้มมีระยะเวลาสั้น โดยรวมระยะเวลาของทุกซิงเกิลประมาณ 29 นาที เท่านั้น[7] คิงได้กล่าวถึงเทรนด์การบันทึกเสียงยาวเป็นชั่วโมง "คุณสามารถเสียส่วนนี้ไปได้ คุณสามารถจะตัดบางส่วนของเพลง และทำให้การบันทึกนี้เข้มข้น หนักแน่นมากกว่า ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเราทำมันทั้งหมด"[7] ด้วยจังหวะเพลงที่ใช้ความหนักหน่วงและความรวดเร็วในการเล่นตลอดทั้งอัลบั้ม ยังเป็นการบีบช่องความแตกต่างระหว่างแทรชเมทัลและฮาร์ดคอร์พังค์ให้แคบลง[8] ด้วยจังหวะการเล่นตลอดอัลบั้มที่อัตราเฉลี่ยราว 220 บิตส์ต่อนาที[10]