แนวคิดเยอรมันของ เลเบินส์เราม์ (เยอรมัน: Lebensraum; ออกเสียง: [ˈleːbənsˌʁaʊm] ( ฟังเสียง); "พื้นที่อยู่อาศัย") ประกอบด้วยนโยบายและแนวทางปฏิบัติของลัทธิล่าอาณานิคมตั้งถิ่นฐานซึ่งได้เผยแพร่ในประเทศเยอรมนีตั้งแต่ช่วงคริสต์ทศวรรษ 1890–1940 ได้รับความนิยมเป็นครั้งแรกในช่วงราว ค.ศ. 1901 เลเบินส์เราม์ได้กลายเป็นเป้าหมายทางการเมืองของจักรวรรดิเยอรมันในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง (ค.ศ. 1914–1918) เดิมทีเป็นองค์ประกอบหลักของ Septemberprogramm ในการขยายดินแดน ด้วยความสุดโต่งที่สุดของอุดมการณ์นี้ได้รับสนับสนุนจากพรรคนาซีในจักรวรรดิไรช์ที่สาม จนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่สองยุติ ภายหลังจากการขึ้นสู่อำนาจของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ เลเบินส์เราม์ได้กลายเป็นอุดมการณ์หลักของลัทธินาซีและได้ให้เหตุผลสำหรับการขยายดินแดนของเยอรมนีไปยังยุโรปกลาง-ตะวันออก[2] นโยบายเจเนรัลพลันโอสท์ของนาซี (แผนใหญ่สำหรับตะวันออก) ขึ้นอยู่กับหลักการของมัน ได้มีการระบุว่าประชากรส่วนใหญ่ในประเทศแถบยุโรปตะวันออกจะต้องถูกกำจัดออกไปอย่างถาวร (เช่น การเนรเทศไปยังไซบีเรีย, ความตาย หรือการกดขี่ข่มเหง) รวมทั้งชาวโปล ชาวยูเครน ชาวรัสเซีย และชาวสลาฟอื่น ๆ คนชาติเหล่านี้ได้ถูกถือว่า เป็นคนเชื้อชาติต่ำต้อยและไม่ใช่อารยัน รัฐบาลนาซีได้มุ่งเป้าไปยังการฟื้นฟูดินแดนเหล่านั้นให้กับชาวอาณานิคมเยอรมันในชื่อว่า เลเบินส์เราม์ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองและภายหลังจากนั้น[3][4][5] ประชากรชาวพื้นเมืองทั้งหมดจะต้องถูกทำลายโดยความอดอยาก เพื่อให้สามารถผลิตกสิกรรมที่เกินดุลของเยอรมนี[3]โครงการทางยุทธศาสตร์ของฮิตเลอร์สำหรับการครองโลกนั้นขึ้นอยู่กับความเชื่อมั่นในอำนาจของเลเบินส์เราม์ซึ่งถูกติดตามโดยสังคมทางเชื้อชาติชั้นเลิศ[4] ผู้คนที่ถูกถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์อันต่ำต้อย ภายในดินแดนการขยายของเลเบินส์เราม์จะต้องถูกขับไล่หรือถูกทำลาย[4] สุพันธุศาสตร์แห่งเลเบินส์เราม์ได้มีการสันนิษฐานถึงสิทธิของชนเผ่าอารยัน เชื้อชาติปกครอง (Herrenvolk) เพื่อกำจัดชนพื้นเมืองที่พวกเขาถือว่าเป็นพวกเชื้อชาติที่ต่ำต้อย (อุนแทร์เมนเชน) ในชื่อของพื้นที่อยู่อาศัยของพวกเขา[4] นาซีเยอรมนียังได้ให้การสนับสนุนชนชาติ "อารยัน" อื่น ๆ ที่ติดตามโครงการเลเบินส์เราม์ของตน เช่น โครงการ Spazio vitale ของฟาสซิสต์อิตาลี[6]