แนวคิดเสรีภาพในการพูดสามารถพบได้ในเอกสารสิทธิมนุษยชนตอนต้นของอังกฤษในปี ค.ศ.1689 ได้มีการจัดตั้งรัฐธรรมนูญเพื่อสิทธิเสรีภาพในการพูดในรัฐสภา ซึ่งยังคงมีผลบังคับใช้ในรัฐสภาซึ่งยังคงมีผลบังคับใช้ ปฏิญญาว่าด้วยสิทธิของมนุษย์และของพลเมืองที่ได้รับการยอมรับในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศสใน ค.ศ. 1789 โดยเฉพาะเป็นการยืนยันเสรีภาพในการพูดในฐานะที่เป็นสิทธิเหนือกว่า ปฏิญญานี้ให้เสรีภาพในการแสดงออกในข้อ 11 ซึ่งระบุว่า:

การสื่อสารเสรีของความคิดและความคิดเห็นเป็นหนึ่งในสิทธิของมนุษย์ที่มีค่าที่สุด พลเมืองทุกคนอาจพูด เขียนและพิมพ์โดยอิสระ แต่จะต้องรับผิดชอบต่อการละเมิดสิทธิดังกล่าวตามที่กฎหมายกำหนดไว้

ข้อ 19 ของปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนซึ่งใช้ในปีพ.ศ. 2491 ระบุว่า:

ทุกคนมีสิทธิในเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น สิทธินี้รวมถึงเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นโดยปราศจากการแทรกแซงและแสวงหา รับ และแจกจ่ายข้อมูล และความคิดผ่านสื่อใดๆ โดยไม่คำนึงถึงพรมแดน

วันนี้เสรีภาพในการพูดหรือเสรีภาพในการแสดงออกได้รับการยอมรับในกฎหมายสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศและภูมิภาค เป็นที่ประดิษฐานไว้ในข้อ 19 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง, ข้อ 10 ของอนุสัญญาสิทธิมนุษยชนยุโรป , มาตรา 13 ของอนุสัญญาอเมริกันเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชน และมาตรา 9 ของกฎบัตรแอฟริกันด้านสิทธิมนุษยชนของประชาชน และอ้างอิงจากการถกเถียงของ John Milton เสรีภาพเสรีภาพในการพูดจะถูกเข้าใจว่าเป็นสิทธิหลายเหลี่ยมหลายมุมมองซึ่งรวมถึงไม่เพียงแต่สิทธิที่จะแสดงหรือเผยแพร่ข้อมูลและความคิด แต่ยังมีข้อแตกต่างอีก 3 ประการ:

• สิทธิในการแสวงหาข้อมูลและความคิด
• สิทธิในการได้รับข้อมูลและแนวคิด
• สิทธิในการให้ข้อมูลและความคิด

ระหว่างประเทศระดับภูมิภาคและระดับมาตรฐานแห่งชาติยังตระหนักเสรีภาพในการพูดว่าเป็นเสรีภาพในการแสดงออกรวมถึงสื่อใดๆ ไม่ว่าจะเป็นวาจา เป็นลายลักษณ์อักษร ในการพิมพ์ผ่านทางอินเทอร์เน็ตหรือผ่านรูปแบบศิลปะ ซึ่งหมายความว่าการปกป้องเสรีภาพในการพูดเป็นสิทธิไม่เพียงแต่รวมถึงเนื้อหาเท่านั้นแต่ยังหมายถึงการแสดงออกด้วย