การขนส่งเกลือทำโดยการใช้เกวียนที่ลากด้วยม้าจากลือเนอบวร์คข้ามแม่น้ำเอลเบที่อาร์ตเล็นบวร์ก (Artlenburg) จากที่นั่นก็ผ่านทางเมิลเลน (Mölln) ไปยังลือเบค ผิวถนนส่วนใหญ่เป็นเพียงทางเดินหรือทางเกวียนที่ไม่มีผิวที่ได้รับการปราบหรือปูด้วยวัสดุที่แข็ง เป็นเพียงถนนที่เป็นทรายและเป็นโคลนเมื่อฝนตกหนัก ทางผ่านทุ่ง ป่า และหมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งทำให้การขนส่งเป็นไปอย่างลำบากยากเข็ญ นอกจากนั้นก็ยังเป็นถนนที่อันตรายจากโจรผู้ร้าย เพราะสิ่งที่ขนส่งเป็นของที่มีค่า การขนส่งแต่ละครั้งทำได้เพียงจำนวนจำกัดซึ่งทำให้กลายเป็นสินค้าที่มีค่า[1][4]

ในปี ค.ศ. 1398 เมื่อมีการเปิดใช้คลองชเต็คนิทซ์ (Stecknitz Canal) ซึ่งเป็นคลองในบรรดาคลองขุดแรกของยุโรป การขนส่งเกลือก็ทำได้ง่ายขึ้นและเป็นจำนวนมากขึ้น ซึ่งสามารถทำให้ตอบสนองความต้องการของตลาดที่เพิ่มขึ้นได้มากยิ่งขึ้น[4] ตัวอย่างเช่นในคริสต์ศตวรรษที่ 16 ลือเนอบวร์คส่งเกลือประมาณ 19,000 ตันต่อปีไปยังลือเบค แต่ไม่ว่าจะขนทางบกหรือทางน้ำการขนส่งก็ยังใช้เวลาราวยี่สิบวันจึงจะถึงที่หมาย[1]