นักประวัติศาสตร์ยอมรับกันว่าเส้นทางสายเกลือเก่าเป็นส่วนหนึ่งของเส้นทางการค้าที่ยาวกว่า ที่ใช้เป็นเส้นทางสำคัญในการเชื่อมระหว่างทางตอนเหนือและใต้ของเยอรมนี จากเอกสารที่เก่าที่สุดสนับสนุนหลักฐานที่ว่าลือเนอบวร์คมีบทบาทในการขนส่งเกลือมาตั้งแต่ ค.ศ. 956 ในเอกสารฉบับนั้นสมเด็จพระจักรพรรดิออตโตที่ 1 แห่งโรมันอันศักดิ์สิทธิ์พระราชทานสิทธิให้สำนักสงฆ์เซนต์มิเคลลิส (St. Michaelis Monastery) ให้เก็บค่าธรรมเนียมจากการทำเกลือได้ แม้จะในเวลานั้นความมั่งคั่งของเมืองส่วนใหญ่ก็มาจากรายได้จากเกลือที่พบในบริเวณนั้น[2] เส้นทางสายเกลือเก่ารุ่งเรืองที่สุดระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 12 ถึง คริสต์ศตวรรษที่ 16[1]

เส้นทางการค้าสายนี้เริ่มตั้งแต่ลือเนอบวร์คไปสิ้นสุดที่ลือเบค จากเมืองท่าลือเบคเกลือส่วนใหญ่ก็ถูกส่งต่อไปยังเมืองต่างๆ บนฝั่งทะเลบอลติกที่รวมทั้งฟาลสเตอร์โบ (Falsterbo) ที่เป็นที่ตั้งของตลาดสแกนเนีย (Scania Market) หรือตลาดเฮอร์ริง ที่ใช้เกลือในการทำผลิตผลต่างๆ จากปลาเฮอร์ริง ซึ่งเป็นสินค้าสำคัญของยุคกลาง และในการถนอมอาหารอื่นๆ การค้าขายเกลือเป็นปัจจัยอันสำคัญของความมีอำนาจของลือเบคและสันนิบาตฮันเซียติก[3]