สมาชิกสภาเมืองและผู้ว่าการเมือง

เธอลงสู่สนามการเมืองครั้งแรกใน พ.ศ. 2535 ลงสมัครเป็นสมาชิกสภาเมือง ในฐานะผู้สนับสนุนการเก็บภาษีการค้า และมีสโลแกนการหาเสียงว่า "วาซิลาที่ปลอดภัยกว่า และก้าวหน้ากว่า"[10] หล่อนได้รับเลือกถึง 2สมัย จาก พ.ศ. 2535-2545 พ.ศ. 2545 เธอก้าวขึ้นชิงตำแหน่งผู้ว่าการเมืองกับ จอห์น สเตน ผู้ว่าฯคนก่อน วิจารณ์ถึงการใช้จ่ายงบประมาณที่สิ้นเปล่า และการเก็บภาษีที่สูง[3] มกราคม พ.ศ. 2545 เพลินไล่หัวหน้าตำรวจเมืองวาซิลา และผู้อำนวยการห้องสมุดออก ซึ่งยังผลให้มีประชาชน 60 คนออกมารวมกลุ่มกันรณรงค์ต่อต้านเพลิน [11]ด้านตำรวจที่ถูกไล่ออกยื่นฟ้องร้องเพลิน กล่าวหาว่าเขาถูกไล่ออก ด้วยเหตุว่าเขาสนับสนุนแผนการที่เพลินต่อต้าน แต่ข้อกล่าวหานี้ถูกยกฟ้องโดยศาล ด้วยเหตุผลว่าเพลินมีสิทธิตามกฎหมายของรัฐ ที่จะไล่ลูกจ้างของเมืองออก ถึงแม้จะด้วยเหตุผลทางการเมืองก็ตาม [12] เธอทำตามสัญญามหาชนที่ให้ไว้ด้วยการลดเงินเดือนตัวเอง และลดภาษีที่ดินลง 40%[3] หล่อนยังขึ้นภาษีการค้า เพื่อการสร้างลานสเก็ตน้ำแข็งในร่ม และสนามกีฬา[13]ในเวลานี้เอง หัวหน้าพรรครีพลับลิกันในรัฐอลาสกาก็เริ่มเจียระไนเธอ[14]เพลินลงสมัครผู้ว่าการเมืองอีกครั้งกับจอห์น สเตน และก็ชนะด้วยคะแนนเสียงที่มากกว่าเดิม [3][15]เพลินได้รับการเลือกให้เป็น ประธานงานประชุมผู้ว่าการเมืองแห่งรัฐอลาสกาอีกด้วย [16]

ขณะเป็นผู้ว่าการเมืองวาซิลา เพลินใส่เสื้อสนับสนุนนายพัท บุชชานาน ในวาระที่นายบุชชานานลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดี และเดินมางมาเยือนเมืองวาซิลาในปี พ.ศ. 2539 หล่อนกล่าวว่าเธอ "สนับสนุนผู้สมัครทุกคนที่เดินทางมายังวาซิลา" และปฏิเสธถึงการสนับสนุนนายบุชชานาน[17] แต่นายบุชชานานกล่าวถึงเพลินว่าเพลิน"สนับสนุน"เขาในการให้สัมภาษณ์ หลังจากที่แมคเคนเลือกเธอเป็นรันนิงเมทแล้ว[17][18]

การเลือกตั้ง พ.ศ. 2545