แอดัม โนอาห์ เลอวีน[6] เกิดวันที่ 18 มีนาคม ค.ศ. 1979[7] ที่ลอสแอนเจลิส เป็นบุตรของเฟรด เลอวีน ผู้ก่อตั้งบริษัทค้าปลีก เอ็ม.เฟรดริก และแพตซี (นามสกุลเก่า โนอาห์) ที่ปรึกษาเรื่องการเข้าเรียน[5][8] เขามีลุงสองคน คือทิโมที โนอาห์ นักหนังสือพิมพ์และนักเขียน และปีเตอร์ โนอาห์ ผู้ผลิตรายการโทรทัศน์และนักเขียน[9][10] เขายังเป็นหลานของนักเศรษฐศาสตร์ จอร์แดน เลอวีน[11] มีน้องชายสองคน คือ ไมเคิล และแซม[12] พ่อแม่ของเลอวีนหย่าร้างกันเมื่อเขาอายุ 7 ขวบ เขาอยู่กับแม่ในวันธรรมดา และอยู่กับพ่อในวันหยุดสุดสัปดาห์[13] เขาเคยเข้ารับการบำบัดหลังพ่อแม่หย่าร้างกัน เขาเรียกช่วงนั้นว่า "เสียเวลา" โดยอธิบายว่า พ่อแม่ของเขาไม่อาจ "ยอมรับความจริงว่าผมอาจรับมันได้สักวัน ผมร้องไห้หนักมาก เตะถีบ และตะโกน แล้วพูดว่า ทำไม และพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณอยากพูดเมื่อคุณรู้เช่นนั้นแล้ว สองสามวันต่อมาผมดีขึ้น แต่ผมยังต้องไปบำบัดอยู่"[14]

เลอวีนมองครอบครัวของตนว่า "รักดนตรีมาก"[15] และให้เครดิตแม่ของเขาวา "ทำให้ผมเริ่มมาเส้นทางสายนี้"[16] เขายกให้บุคคลที่แม่ยกเป็นตัวอย่าง ซึ่งได้แก่ ไซมอน แอนด์ การ์ฟังเกล ฟลีตวูดแม็ก และเดอะบีเทิลส์ เป็นผู้กำหนดรูปแบบแนวดนตรีของเขา เขาเรียกดนตรีกลุ่มนั้นว่าเป็น "ส่วนสำคัญในช่วงเติบโตของเขา"[13] เขาเข้าเรียนที่โรงเรียนเบรนต์วูด และพบกับเจสซี คาร์ไมเคิล และมิกกี แมดเดน ซึ่งต่อมาเป็นเพื่อนร่วมวงดนตรีของเขา เขานำความสนใจด้านดนตรีไปใช้ที่โรงเรียนไฮสกูล เขากล่าวว่า เขา "หัวรั้นเล็กน้อย ผมไม่อยากทำสิ่งที่เขาสอนผม [ดนตรี] กลืนกินทุกความคิดของผมเลย"[15]

เลอวีนเคยใช้ยาหลอนประสาทในช่วงวัยรุ่น ในบทสัมภาษณ์กับนิตยสารคิว เขากล่าวว่า การใช้เห็ดหลอนประสาท "บีบให้ผมมองตนเองอย่างจริงจัง" แต่เสริมว่าเขาไม่เคยเสพยามาก่อน[17][18] ในรายการจิมมีคิมเมลไลฟ์! เขากล่าวว่า เขาหยุดใช้ยาจากใบสั่งยาหลังเขาลองใช้ยาแอมเบียน แล้วทำให้เขาหมดสติเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง[19]

พ่อและตาของเลอวีนเป็นชาวยิว[13] ขณะที่ยายของเขานับถือนิกายโปรเตสแตนต์[20] เลอวีนนับว่าตนเองเป็นชาวยิว[21] แม้ว่าในบทสัมภาษณ์กับหนังสือพิมพ์ เดอะจูอิชโครนิเคิล เขา"ปฏิเสธกิจกรรมทางศาสนาที่เป็นพิธีรีตอง เพื่อชีวิตคนนับถือศาสนาธรรมดาทั่วไป" เขาเลือกที่จะไม่เข้าพิธีบาร์มิตซวาห์เมื่อครั้งเป็นเด็ก โดยอธิบายว่า "ผมรู้สึกราวกับว่าเด็กหลายคนพยายามหาเงินกับสิ่งนี้.... ผมแค่ไม่คิดว่ามันเป็นวิธีที่น่านับถือที่สุดที่ควรกระทำต่อพระเจ้า ต่อความเชื่อ และต่อมรดกทางวัฒนธรรมที่มีมานานหลายปี"[13]