"แอนด์ดิดโดสฟีทอินแอนเชียนไทม์" (อังกฤษ: And did those feet in ancient time) เป็นบทกลอนโดยวิลเลียม เบลค จากส่วนนำ (preface) ของมหากาพย์ มิลทัน: อะพอเอิมอินทูว์บุคส์ หนึ่งในผลงานรวบรวมงานเขียนของเบลคในชุดหนังสือพระเยซู บนหน้าปกระบุปี 1804 ซึ่งน่าจะเป็นวันเริ่มลงเพลท ในขณะที่ตัวบทกวีตีพิมพ์จริงในราวปี 1808[1] ในปัจจุบันบทกวีนี้เป็นที่รู้จักดีในฐานะเพลงสวด (hymn) ชื่อ "เจรูซาเลม" (Jerusalem) ซึ่งทำนองประพันธ์โดยเซอร์ ฮิวเบิร์ท พารีในปี 1916 และเป็นที่รู้จักในฐานะเพลงชาติอย่างไม่เป็นทางการของประเทศอังกฤษเป็นที่ชัดเจนว่าบทกลอนนั้นได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องเล่าขานว่าครั้งหนึ่งพระเยซูขณะทรงพระเยาว์ได้เดินทางกับจอเซฟแห่งอาริเมเธีย พ่อค้าดีบุก มายังสถานที่ที่ซึ่งปัจจุบันคือประเทศอังกฤษ และได้เดินทางไปยังกลาสเทินบรีระหว่างช่วงปีที่หายไปจากประวัติของพระองค์[2] นักวิชาการส่วนใหญ่ปฏิเสธเรื่องราวส่วนนี้ว่าเคยเกิดขึ้นจริงในประวัติศาสตร์ นักวิชาการด้านคติพื้นถิ่นและตำนานชาวอังกฤษ เอ. ดับเบิลยู. สมิธ (A. W. Smith) ระบุว่า "มีเหตุผลน้อยมากที่จะเชื่อว่าธรรมเนียมมุขปาฐะเกี่ยวกับการเดินทางมายังดินแดนอังกฤษของพระเยซูมีปรากฏมาก่อนต้นศตวรรษที่ยี่สิบ"[3] ธีมของบทกวีนั้นเขื่อมโยงกับหนังสือวิวรณ์ (วิวรณ์ 3:12 และ 21:2) ซึ่งบอกเล่าเรื่องราวของการเสด็จกลับมาอีกครั้ง ที่ซึ่งพระเยซูทรงสร้างเยรูซาเลมใหม่ คริสตจักรต่าง ๆ โดยเฉพาะคริสตจักรอังกฤษใช้คำว่าเยรูซาเลม เป็นอุปลักษณ์ถึงสวรรค์ สถานที่แห่งความรักและสันติภาพสากล มาโดยตลอด[lower-alpha 1]การแปลความบทกวีรูปแบบที่พบมากที่สุดเชื่อว่าเบลกต้องการจะสื่อว่าการเสด็จของพระเยซูกลับมาอีกครั้งจะทรงสร้างสวรรค์ขึ้นในดินแดนอังกฤษเพื่อให้แย้งกับ "กังหันมืดมนอันชั่วร้าย" (dark Satanic Mills) อันเป็นอุปลักษณ์แทนการปฏิวัติอุตสาหกรรมและการทำลายธรรมชาติที่เกิดขึ้นตามมา[4] ลักษณะของการดำเนินบทกลอนของเบลคมีไปในแนวการถามคำถามสี่คำถามมากกว่าที่จะยืนยันการเสด็จของพระเยซูมาดินแดงอังกฤษในอดีต บทกลอนจึงมีลักษณะเหมือนถามส่าจะมีการเสด็จเยือนของพระองค์ที่ซึ่งจะมีสวรรค์บังเกิดขึ้นในอังกฤษหรือไม่[5][6] ส่วนบท (verse) ที่สองของกลอนมีการตีความทั่วไปว่าเป็นการเรียกขานให้เกิดสังคมในอุดมคติขึ้นในอังกฤษ ไม่ว่าจะมีการเสด็จมาของพระองค์หรือไม่[7][8]