โทรทัศน์ระบบดิจิทัล,
โทรทัศน์ดิจิทัล, หรือ
ทีวีดิจิทัล (
อังกฤษ: Digital television) เป็นรูปแบบการถ่ายทอดสัญญาณภาพและเสียงโดยกระบวนการ
ดิจิทัล เป็นกระบวนการที่ตรงข้ามกับระบบการถ่ายทอดสัญญาณแบบ
แอนะล็อกซึ่งใช้การแบ่งคลื่นออกเป็นหลายๆช่องสัญญาณ โทรทัศน์ดิจิทัลสามารถรองรับรายการโทรทัศน์ได้มากกว่าหนึ่งรายการในช่องแบนด์วิดท์เดียว
[1] นอกจากสัญญาณภาพและเสียงแล้ว การแพร่ภาพระบบดิจิทัลยังสามารถส่งข้อมูลอื่นๆ อาทิ ผังรายการ, บทบรรยาย มาพร้อมกันได้อีกด้วย ถือเป็นนวัตกรรมด้านโทรทัศน์ที่ยิ่งใหญ่สุดนับตั้งแต่การเปลี่ยนจากโทรทัศน์ขาวดำเป็นโทรทัศน์สีในทศวรรษที่ 1950
[2] ในปัจจุบัน หลายๆประเทศได้ทยอยเปลี่ยนมาใช้การแพร่ภาพแบบดิจิทัล โดยที่ในแต่ละภูมิภาคก็ใช้มาตรฐานการแพร่ภาพที่แตกต่างกันไปกลางทศวรรษที่ 1980 สถานีโทรทัศน์ในญี่ปุ่นเริ่มค้นคว้าการแพร่ภาพที่มีความคมชัดสูง อย่างไรก็ตามการแพร่ภาพความคมชัดสูงในญี่ปุ่นได้ใช้รูปแบบ MUSE ซึ่งเป็นระบบแอนะล็อก ซึ่งญี่ปุ่นได้ใช้รูปแบบนี้จนถึงเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1990 อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาเดียวกันนั้น บริษัท
เจเนอรัลอิเล็กทริกของสหรัฐก็ได้ทดลองศึกษาความเป็นไปได้ในการแพร่ภาพสัญญาณดิจิทัล และในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1990 ก็เป็นที่ประจักษ์ว่า แนวคิดการแพร่ภาพสัญญาณดิจิทัลนั้นสามารถเป็นไปได้ และออกมากล่าวว่าระบบใหม่นี้จะมีมาตรฐานสูงกว่าระบบแอนะล็อกที่ทันสมัยที่สุด ซึ่งจะสามารถแพร่ภาพที่มีความละเอียดมากกว่าความละเอียดของระบบเดิมอย่างน้อยสองเท่าสำหรับในส่วนโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล ปัจจุบัน การแพร่สัญญาณมาตรฐาน DVB-T เป็นที่แพร่หลายที่สุดของโลก ซึ่งมีใช้อยู่ในส่วนใหญ่ของทวีปเอเชีย, แอฟริกา และ ยุโรป ในขณะที่ในทวีปอเมริกาเหนือและเกาหลีใต้จะใช้มาตรฐาน ATSC ในทวีปอเมริกาใต้, ญี่ปุ่นและฟิลิปปินส์ใช้มาตรฐาน ISDB-T ส่วนประเทศจีนเป็นประเทศเดียวของโลกที่ใช้มาตรฐาน DTMB ซึ่งเป็นมาตรฐานที่จีนพัฒนาขึ้นมาเอง