โทรทัศน์ภาคพื้นดิน (อังกฤษ: Terrestrial television) เป็นประเภทของการออกอากาศโทรทัศน์ที่สัญญาณโทรทัศน์ถูกส่งโดยคลื่นวิทยุจากเครื่องส่งสัญญาณภาคพื้นดิน (บนพื้นโลก) ของสถานีโทรทัศน์ ไปยังเครื่องรับโทรทัศน์ที่มีสายอากาศ คำว่า ภาคพื้นดิน นั้น พบได้ทั่วไปในทวีปยุโรปและแถบลาตินอเมริกา ในขณะที่ในสหรัฐจะเรียกว่า โทรทัศน์ออกอากาศ หรือ โทรทัศน์ผ่านเสาอากาศ (อังกฤษ: Over-the-air television; ชื่อย่อ: OTA) คำว่า "ภาคพื้นดิน" ใช้เพื่อแยกความแตกต่างของการออกอากาศโทรทัศน์ประเภทนี้จากเทคโนโลยีที่ใหม่กว่า เช่น โทรทัศน์ผ่านดาวเทียม (การออกอากาศผ่านดาวเทียมโดยตรง หรือ DBS) ซึ่งสัญญาณโทรทัศน์จะถูกส่งไปยังเครื่องรับจากดาวเทียม, โทรทัศน์ผ่านสายเคเบิล ซึ่งสัญญาณจะถูกส่งไปยังเครื่องรับผ่านสายเคเบิล และไอพีทีวี ซึ่งรับสัญญาณผ่านทางอินเทอร์เน็ตสตรีม หรือบนเครือข่ายที่ใช้อินเทอร์เน็ตโพรโทคอล สถานีโทรทัศน์ภาคพื้นดินจะออกอากาศทางช่องโทรทัศน์ที่มีความถี่ระหว่าง 52 ถึง 600 เมกะเฮิรตซ์ ในย่านความถี่ VHF และ UHF เนื่องจากคลื่นวิทยุในแถบเหล่านี้เคลื่อนที่ตามแนวสายตา การรับสัญญาณจะถูกจำกัดด้วยขอบภาพที่มองเห็นได้ในระยะทาง 40-60 ไมล์ (64-97 กิโลเมตร)โทรทัศน์ภาคพื้นดินเป็นเทคโนโลยีแรกที่ใช้ในการออกอากาศโทรทัศน์ บีบีซีเริ่มออกอากาศในปี ค.ศ. 1929 และในปี ค.ศ. 1930 สถานีวิทยุหลายแห่งมีผังรายการสำหรับทดลองออกอากาศทางโทรทัศน์เป็นประจำ อย่างไรก็ตาม ระบบการทดลองในช่วงต้นเหล่านี้ยังมีคุณภาพของภาพไม่เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของประชาชน เนื่องจากเทคโนโลยีโทรทัศน์เครื่องกล และโทรทัศน์ก็ไม่แพร่หลาย จนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ด้วยการกำเนิดของเทคโนโลยีโทรทัศน์สแกนอิเล็กทรอนิกส์ ธุรกิจการออกอากาศทางโทรทัศน์เป็นไปตามรูปแบบของเครือข่ายวิทยุ กับสถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นในเมืองที่มีเครือข่ายโทรทัศน์ ทั้งเชิงพาณิชย์ (ในสหรัฐ) หรือควบคุมโดยรัฐบาล (ในยุโรป) เพื่อให้บริการเนื้อหา การออกอากาศทางโทรทัศน์มีสีดำและสีขาวจนกระทั่งเปลี่ยนเป็นโทรทัศน์สีในช่วงทศวรรษ 1950 และ1960[1]ไม่มีวิธีอื่นในการส่งสัญญาณโทรทัศน์ จนกระทั่งทศวรรษ 1950 ซึ่งเป็นมีจุดเริ่มต้นของโทรทัศน์ผ่านสายเคเบิลและระบบเสาอากาศโทรทัศน์ชุมชน (CATV) โดยระบบเสาอากาศโทรทัศน์ชุมชนนั้น ในตอนแรกมีเพียงสัญญาณออกอากาศภาคพื้นดินอีกครั้งเท่านั้น ด้วยการนำมาใช้สายเคเบิลอย่างกว้างขวางทั่วสหรัฐในทศวรรษ 1970 และ 1980 การรับชมโทรทัศน์ภาคพื้นดินจึงเริ่มลดลง ในปี ค.ศ. 2018 คาดว่ามีเพียงประมาณ 14% ของครัวเรือนสหรัฐเท่านั้นที่ยังคงใช้ใช้เสาอากาศอยู่[2][3] อย่างไรก็ตาม ในภูมิภาคอื่น ๆ โทรทัศน์ภาคพื้นดิน ยังคงเป็นวิธีการรับสัญญาณโทรทัศน์ที่คนส่วนใหญ่ต้องการอยู่ และมีการประเมินโดยดีลอยต์ทูชโทมัตสุในปี 2020 พบว่า มีอย่างน้อย 1.6 พันล้านคนในโลก ที่รับสัญญาณโทรทัศน์ผ่านโทรทัศน์ภาคพื้นดิน[4] และประเทศที่รับชมโทรทัศน์ภาคพื้นดินที่ใหญ่ที่สุดคือประเทศอินโดนีเซีย ซึ่งมีผู้ชมทั้งหมด 250 ล้านคน