โรคระบาดแอนโทนิน (อังกฤษ: Antonine Plague; ค.ศ. 165 ถึง 180) มีอีกชื่อว่า โรคระบาดเกเลน (Plague of Galen; ตั้งชื่อตามเกเลน แพทย์ที่อธิบายโรคนี้) เป็นโรคระบาดทั่วแรกที่ส่งผลกระทบต่อจักรวรรดิโรมัน ซึ่งน่าจะติดต่อและแพร่กระจายโดยทหารที่กลับมาจากการทัพในตะวันออกใกล้ นักวิชาการโดยทั่วไปยืนยันว่าโรคระบาดนี้เป็นโรคฝีดาษ[1]ถึงแม้มีบางส่วนแนะนำว่าเป็นโรคหัด[2][3] มีการอ้างว่าโรคนี้คร่าชีวิตจักรพรรดิลูกิอุส เวรุส จักรพรรดิโรมันที่สวรรคตใน ค.ศ. 169 ซึ่งเป็นผู้ร่วมอุปราชของจักรพรรดิมาร์กุส เอาเรลิอุส จักรพรรดิสองพระองค์ได้ขึ้นครองราชย์จากการรับเลี้ยงของจักรพรรดิองค์ที่แล้ว จักรพรรดิอันโตนีนุส ปิอุส และนั่นทำให้นามสกุลอันโตนีนุสมีส่วนร่วมกับโรคระบาดนี้ข้อมูลสมัยโบราณยอมรับว่าโรคระบาดนี้น่าจะปรากฏตอนที่พวกโรมันโจมตีเมืองซิลิวชาในเมโสโปเตเมียช่วงฤดูหนาว ค.ศ. 165–166[4] อัมมิอานุส มาร์เกลลินุสรายงานว่าโรคนี้แพร่ระบาดไปถึงกอลและกองทหารริมแม่น้ำไรน์ ยูโทรเพียสกล่าวว่าในสัดส่วนประชากรจักรวรรดิจำนวนมากเสียชีวิตจากโรคระบาดนี้[5] กัสซีอุส ดีโอ นักประวัติศาสตร์โรมันบันทึกว่าโรคนี้แพร่ระบาดอีกครั้งใน 9 ปีต่อมาใน ค.ศ. 189 ทำให้มีผู้เสียชีวิตในโรมสูงถึง 2,000 คนในวันเดียว และในจำนวนนั้นได้รับผลกระทบไปหนึ่งส่วนสี่[6] มีการประมาณผู่เสียชีวิตที่ 5–10 ล้าน เกือบร้อยละ 10 ของประชากรจักรวรรดิ[7][8] โรคระบาดนี้มีความรุนแรงเฉพาะในเมืองและกองทัพโรมัน[9]