ไม่มีข้อมูลทางประวะติศาสตร์ที่ชัดเจนของกลุ่มรัฐกะเหรี่ยงแดงก่อนพุทธศตวรรษที่ 24 จากหลักฐานยุคต้นของกลุ่มรัฐเหล่านี้ปรากฏเพียงว่ากลุ่มรัฐเหล่านี้ปกครองโดยเจ้าฟ้าและอยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้าฟ้าไทใหญ่

การปกครองของอังกฤษในพม่า

ใน พ.ศ. 2407 เจ้าฟ้ากะเหรี่ยงแดงได้ร้องขอให้อังกฤษเข้ามาอารักขา แต่อังกฤษไม่ได้แสดงความสนใจ หลังจากเจ้าฟ้าพระองค์นั้นสิ้นพระชนม์ใน พ.ศ. 2412 โอรสทั้งสององค์หวั่นเกรงการรุกรานของพม่าจึงร้องขอการคุ้มครองจากอังกฤษ แต่อังกฤษปฏิเสธ เมื่อพม่าต้องการรวมเขตของกะเหรี่ยงแดงเข้ามาในการปกครอง อังกฤษได้รับรองความเป็นเอกราชของรัฐทั้งสี่ ซึ่งต่อมา รัฐกะเหรี่ยงแดง 4 รัฐคือบอละแค นามเมกอน นองปาเล และเจโบจี ถือเป็นรัฐในอารักขาของอังกฤษตั้งแต่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2418 ส่วนกันตรวดีถือว่าเป็นเอกราชแต่ไม่อยู่ภายใต้การอารักขาของอังกฤษ[3]

กลุ่มรัฐกะเหรี่ยงแดงมีสถานะเป็นเมืองขึ้นของพม่าของอังกฤษใน พ.ศ. 2435 เมื่อผู้ปกครองของกลุ่มรัฐเหล่านี้ยอมรับข้าหลวงจากรัฐบาลอังกฤษ ต่อมา ในวันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2465 กลุ่มรัฐกะเหรี่ยงแดงและรัฐชานได้รวมกันเป็นสหพันธรัฐชาน[4]ภายใต้การดูแลข้าหลวงอังกฤษซึ่งดูแลกลุ่มรัฐว้าด้วย

ในวันที่ 27 พฤษภาคม พ.ศ. 2485 ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 รัฐเชียงตุงถูกรุกรานโดยกองทัพพายัพของไทย[5] ต่อมา สนธิสัญญาระหว่างจักรวรรดิญี่ปุ่นกับจอมพล ป. พิบูลสงครามของไทยในเดือนธันวาคม ปีเดียวกันนั้น ได้ยกดินแดนเชียงตุงและเมืองพานรวมทั้งกะเหรี่ยงแดงตะวันออก การผนวกเกิดขึ้นเมื่อ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2486[6] ไทยได้คืนดินแดนที่ผนวกนี้ใน พ.ศ. 2488 และยกเลิกการอ้างสิทธิเหนือเชียงตุงอย่างเด็ดขาดในพ.ศ. 2489 เพื่อเข้าเป็นสมาชิกสหประชาชาติ และถอนตัวจากการต้องเป็นผู้แพ้สงครามเพราะเข้าร่วมกับฝ่ายอักษะ[7]

หลังจากพม่าได้รับเอกราช

รัฐธรรมนูญของสหภาพพม่า พ.ศ. 2490 ได้ให้กลุ่มรัฐกะเหรี่ยงแดงรวมเข้ากับสหภาพพม่าในฐานะรัฐเดียวคือรัฐกะเหรี่ยงแดงและสามารถแยกตัวออกมาได้หลังจากรวมกันแล้ว 10 ปี ใน พ.ศ. 2495 ดินแดนเมืองไปที่เคยอยู่ในรัฐชานได้ถูกนำมารวมกับรัฐกะเหรี่ยงแดงและเปลี่ยนชื่อเป็นรัฐกะยา