กลุ่มอาการพลัมเมอร์-วินสัน (อังกฤษ: Plummer–Vinson syndrome) เป็นโรคหายากที่ผู้ป่วยแสดงอาการกลืนยาก, ภาวะเลือดจางเหตุขาดเหล็ก, ลิ้นอักเสบ, มุมปากอักเสบ และ เว็บที่หลอดอาหาร[1] โดยทั่วไปสามารถรักษาพยุงอาการได้โดยการให้เหล็กเสริมสมุฏฐานวิทยาของโรคยังไม่เป็นที่ชักเจน และโรคนี้เป็นโรคที่พบได้ยากมาก อย่างไรก็ตามมีการตั้งสมมติฐานว่าเกี่ยวข้องกับการได้รับสารอาหารที่เพียงพอ เนื่องจากในประเทศที่มีผู้ป่วยโรคนี้ลดลงมักปรากฏการได้ระบสารอาหารเพียงพอที่เพิ่มขึ้นในประชากรไปพร้อมกัน[1] อาการนี้มักพบในสตรีเพริเมโนพอส โรคนี้อาจเพิ่มความเสี่ยงการเกิดมะเร็งเซบล์สความัสของหลอดอาหาร และ ฟาริงซ์[1]ชื่อของโรคตั้งตามแพทย์ชาวอเมริกัน เฮนรี สแตนลีย์ พลัมเมอร์ และศัลยแพทย์ชาวอเมริกัน พอร์เทอร์ เพลสลีย์ วินซัน[2][3][4] ในสหราชอาณาจักรบางทีเรียกโรคนี้ว่ากลุ่มอาหารพีเทอร์ซัน-เคลลี (Paterson-Kelly) หรือพีเทอร์ซัน-บราวน์ เคลลี (Paterson-Brown Kelly) ตามชื่อของ เดเรค บราวน์-เคลลี และ ดอนอลด์ รอส พัทเทอร์ซัน[1]