กลุ่มอาการแม็คคูน–อัลไบรต์
กลุ่มอาการแม็คคูน–อัลไบรต์

กลุ่มอาการแม็คคูน–อัลไบรต์

กลุ่มอาการแม็คคูน-อัลไบรต์ (อังกฤษ: McCune–Albright syndrome) เป็นโรคทางพันธุกรรมที่ซับซ้อน ส่งผลให้เกิดความผิดปกติในระบบกระดูก ผิวหนัง และระบบต่อมไร้ท่อ โรคนี้ถือเป็นโรคพันธุกรรมกลุ่มโมเซอิกที่เกิดขึ้นจากการกลายพันธุ์ที่กระตุ้นยีนโซมาติกในโลคัส GNAS ซึ่งสร้างหน่วยย่อยอัลฟาของโปรตีนจี เฮตเตอโรไตรเมตริก Gs[1]โรคนี้มีการบรรยายไว้ครั้งแรกในปี 1937 โดยกุมารแพทย์ชาวอเมริกัน ดอนอแวน เจมส์ แม็คคูน และนักวิทยาต่อมไร้ท่อ ฟุลเลอร์ อัลไบรต์[2][3][4]

ใกล้เคียง

กลุ่มโรงเรียนวิทยาศาสตร์จุฬาภรณราชวิทยาลัย กลุ่มเซ็นทรัล กลุ่มภาษาจีน กลุ่มอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน กลุ่มป่าดงพญาเย็น-เขาใหญ่ กลุ่ม 20 กลุ่มภาษาเซมิติก กลุ่มอาการมือแปลกปลอม กลุ่มเดอะมอลล์ กลุ่มอาการมาร์แฟน

แหล่งที่มา

WikiPedia: กลุ่มอาการแม็คคูน–อัลไบรต์ http://www.diseasesdatabase.com/ddb7880.htm http://www.icd9data.com/getICD9Code.ashx?icd9=756.... http://www.whonamedit.com/ http://www.whonamedit.com/synd.cfm/1844.html //pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17143235 //pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/18349068 //pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/20157193 //pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/24517150 //pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25719192 //pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/27562402