การกระเจิงแบบมี (เยอรมัน: Mie-Streuung) เป็นปรากฏการณ์การกระเจิงของแสงโดยอนุภาคทรง กลมที่ใหญ่กว่าความยาวคลื่นของแสง[1] เมื่อขนาดอนุภาคมีขนาดใหญ่มาก ผลลัพธ์การคำนวณของทั้งสองวิธี ได้แก่ การกระเจิงแบบมีและทัศนศาสตร์เชิงเรขาคณิตจะคล้ายกัน นอกจากนี้ การกระเจิงแบบเลี้ยวเบนจะใช้เมื่ออนุภาค (ตัวทำกระเจิง) มีขนาดใหญ่ตามความยาวคลื่น และ การกระเจิงแบบเรย์ลี จะใช้เมื่ออนุภาคมีขนาด 1/10 เท่าของความยาวคลื่นของแสงลงมาปรากฏการณ์นี้ได้รับการอธิบายอย่างละเอียดโดยกุสทัฟ มี ซึ่งเป็นที่มาของชื่อ และในช่วงเวลาใกล้กันนั้นก็ยังได้ถูกอธิบายโดยลูทวิช โลเร็นทซ์ และเปเตอร์ เดอแบย์เอออีกด้วย ยิ่งอนุภาคมีขนาดใหญ่มากก็ยิ่งทำให้แสงมีการกระเจิงลดน้อยลงการกระเจิงแบบนี้เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เมฆปรากฏเป็นสีขาว อนุภาคที่ประกอบขึ้นเป็นเมฆนั้นมีขนาดรัศมีประมาณระดับ 1 µm ถึง 10 µm ซึ่งทำให้สำหรับความยาวคลื่นของแสงที่ตามองเห็นได้ของแสงอาทิตย์อยู่ในช่วงการกระเจิงแบบมี ทำให้รังสีจากดวงอาทิตย์ ในช่วงที่มองเห็นได้จะกระจายไปเกือบเท่า ๆ กันในทุกช่วงความยาวคลื่น