การทิ้งระเบิดที่โตเกียว (ญี่ปุ่น: 東京大空襲 โรมาจิ: Tōkyōdaikūshū) หรือมักเรียกว่า การทิ้งระเบิดเพลิง (firebombing) เป็นส่วนหนึ่งของการตีโฉบฉวยทางอากาศต่อญี่ปุ่นโดยกองทัพอากาศสหรัฐอเมริการะหว่างการทัพแปซิฟิกในสงครามโลกครั้งที่สอง ฝ่ายสหรัฐดำเนินการตีโฉบฉวยขนาดเล็กต่อกรุงโตเกียวในเดือนเมษายน ค.ศ. 1942 โดยมีผลกระทบด้านขวัญกำลังใจอย่างใหญ่หลวง การทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์และการทิ้งระเบิดเขตเมืองเริ่มขึ้นใน ค.ศ. 1944 หลังเครื่องบินทิ้งระเบิดพิสัยไกล บี-29 ซูเปอร์ฟอร์เทรส เข้าประจำการ ซึ่งแต่แรกใช้งานจากจีนและภายหลังจากหมู่เกาะมาเรียนา การตีโฉบฉวยด้วยบี-29 จากหมู่เกาะมาเรียนาเริ่มตั้งแต่วันที่ 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 1944 และดำเนินไปกระทั่งวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ. 1945 ซึ่งเป็นวันที่ญี่ปุ่นยอมแพ้[1] การตีโฉบฉวยทางอากาศใน ปฏิบัติการสถานที่ชุมนุม เมื่อวันที่ 9-10 มีนาคม ค.ศ. 1945 ภายหลังมีการประเมินว่าเป็นการตีโฉบฉวยทิ้งระเบิดเที่ยวเดียวครั้งที่สร้างความเสียหายมากที่สุดในประวัติศาสตร์