ในช่วง 111 ปีก่อนคริสตกาล ราชวงศ์ฮั่นของจีนได้ส่งกองทัพเข้ารุกรานและโค่นล้มผู้สืบทอดของเจ้า ถัว (เจี่ยวด่า) และรวมดินแดนอาณาจักรหนานเยฺว่ซึ่งรวมอาณาจักรเอิวหลัก เข้ากับราชวงศ์ฮั่น ภายใต้ชื่อใหม่ว่า เจียวจื่อ (เกียวจิ), โดนแบ่งการปกครองของอาณาจักรโบราณที่ยึดมาได้เป็น 9 กองบัญชาการ โดยมีหลักฐาน 3 กองบัญชาการในหนังสือประวัติศาสตร์เวียดนาม:[2][3]

1. หนานไฮ่ (南海; เวียดนาม: นัม ฮ่าย; ตั้งอยู่ใน หลิงหนาน, ภาคกลางของ มณฑลกวางตุ้ง ในปัจจุบัน)
2. เหอผู่ (合浦; เวียดนาม: เฮิบ โฟ่; ตั้งอยู่ใน หลิงหนาน, ชายฝั่งทะเลตอนใต้ของ มณฑลกวางสี)
3. คางหวู่ (蒼梧; เวียดนาม: เทือง โง; ตั้งอยู่ใน หลิงหนาน, ภาคตะวันออกของ มณฑลกวางสี)
4. ยู่หลิน (郁林/鬱林; เวียดนาม: อ๊วด เลิม; ตั้งอยู่ใน หลิงหนาน, สันนิษฐานว่าเป็น กุ้ยหลิน, ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของมณฑลกวางสี)
5. จูหยา (珠崖; เวียดนาม: เจิว ญาย; ตั้งอยู่ที่ เกาะไหหลำ)
6. ดันเอ่อร์ (儋耳; เวียดนาม: ซาม หยี่; ตั้งอยู่ที่ เกาะไหหลำ)
7. เจียวจื่อ (交趾; เวียดนาม: เกียวจิ; ตั้งอยู่ที่ภาคเหนือของประเทศเวียดนามและตอนใต้ของมณฑลกวางสี)
8. จิวเจิน (九真; เวียดนาม: กื่อ เจิน; สันนิษฐานว่าอาจจะตั้งอยู่ในภาคกลางของเวียดนาม)
9. รื่อหนาน (日南; เวียดนาม: เญิ๊ดนาน; สันนิษฐานว่าอาจจะตั้งอยู่ในภาคกลางของเวียดนาม)

ทั้ง 9 เขตได้รับการปกครองดูแลจาก ลองเบียน, ใกล้กับเมืองฮานอยเมืองหลวงของเวียดนามในปัจจุบัน;[4] ทั้งหมดถูกปกครองโดยข้าราชการชาวจีนฮั่นที่ถูกส่งมาจากจีน โดยชาวพื้นเมืองเวียดนามจะเรียกผู้ปกครองเหล่านั้นว่า หลักเหิ่ว (lạc hầu) และ หลักเตื๊อง (lạc tướng)