การปฏิบัติอิงหลักฐาน[1](อังกฤษ: Evidence-based practice, ตัวย่อ EBP)เป็นวิธีปฏิบัติทางคลินิกหลายสาขา ที่เพิ่มความนิยมขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่เริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1992โดยเริ่มในสาขาแพทยศาสตร์ที่เรียกว่า เวชปฏิบัติอิงหลักฐาน (evidence-based medicine) แล้วขยายไปในสาขาอื่น ๆ รวมทั้งทันตแพทยศาสตร์ พยาบาลศาสตร์ จิตวิทยา การศึกษา บรรณารักษศาสตร์และสารนิเทศศาสตร์ หลักพื้นฐานของวิธีปฏิบัติก็คือ การตัดสินใจทางการปฏิบัติทั้งหมดควรจะ โดยปกติแล้ว มาตรฐานที่ว่าจะไม่สนใจผลงานเชิงทฤษฎีหรือผลงานเชิงคุณภาพ (qualitative) และจะพิจารณาผลงานเชิงปริมาณ (quantitative) โดยกรองผ่านกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดว่า อะไรชื่อว่า หลักฐานและถ้าไม่ใช้กฎเกณฑ์ที่เข้มงวดเช่นนี้ ก็จะเรียกการปฏิบัติตามผลงานเช่นนั้นว่า "การปฏิบัติอาศัยการวิจัย" (research based practice)[2]