ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2357 กองทัพของฝ่ายประสานมิตรครั้งที่หกฟื้นฟูราชบัลลังก์ฝรั่งเศสแก่พระเจ้าหลุยส์ที่ 18 หรือที่ทรงถูกเรียกว่า ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์สายราชวงศ์บูร์บง โดยนักประวัติศาสตร์นิพนธ์กลุ่มที่ไม่ปรารถนาการฟื้นฟูระบอบกษัตริย์ จากนั้นรัฐธรรมนูญ (ธรรมนูญ พ.ศ. 2357) จึงถูกร่างขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่าชาวฝรั่งเศสทุกคนมีความเท่าเทียมกันภายใต้กฎหมาย[3] แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งพระราชสิทธิ์สำคัญบางอย่างสำหรับพระมหากษัตริย์และขุนนาง

พระเจ้าหลุยส์ที่ 18 ทรงมีฐานะเป็นประมุขสูงสุดแห่งรัฐ มีพระราชอำนาจบัญชาการกองทัพบกและกองทัพเรือ, ประกาศสงคราม, กระทำสนธิสัญญาสันติภาพ, สนธิสัญญาการค้า และสนธิสัญญาการเป็นพันธมิตร, แต่งตั้งข้าราชการทุกตำแหน่ง และออกกฏระเบียบข้อบังคับที่มีความจำเป็นต่อการบังคับใช้กฎหมายและความมั่นคงของรัฐ[4] ทรงมีแนวคิดเสรีนิยมมากกว่าพระอนุชา พระเจ้าชาร์ลที่ 10 ซึ่งสืบทอดราชสมบัติต่อจากพระองค์ เห็นได้จากการที่ทรงเห็นชอบแต่งตั้งคณะรัฐมนตรีที่มีแนวความคิดสายกลางหลายชุด[5]

พระเจ้าหลุยส์ที่ 18 สวรรคตในเดือนกันยายน พ.ศ. 2367 พระอนุชา พระเจ้าชาร์ลที่ 10 จึงสืบราชสมบัติต่อจากพระองค์ พระเจ้าชาร์ลที่ 10 ครองราชย์ในแนวทางอนุรักษนิยมมากกว่ารัชกาลของพระเชษฐา ทรงประกาศใช้กฎหมายแนวขวาจัด เช่น พระราชบัญญัติห้ามทำลายรูปเคารพ (Anti-Sacrilege Act; พ.ศ. 2368 - 2373) ซึ่งทำให้ความนิยมในตัวพระองค์เสื่อมถอยลง พระองค์กับบรรดารัฐมนตรีพยายามจะชี้นำผลการเลือกตั้งทั่วไปในปี พ.ศ. 2373 ด้วยการออกกฤษฎีกาเดือนกรกฎาคม (July Ordinances) ซึ่งก่อให้เกิดการปฏิวัติตอบโต้การกระทำของพระเจ้าชาร์ลที่ 10 ต่อมาในวันที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2373 พระเจ้าชาร์ลสละราชสมบัติแก่พระนัดดา อองรี ดยุกแห่งบอร์โดซ์ แต่รัชกาลของพระเจ้าอองรีกลับสิ้นสุดลงในวันที่ 9 สิงหาคม เมื่อสภาผู้แทนมีมติประกาศให้หลุยส์-ฟีลิป แห่งออร์เลอองส์ ที่ก่อนหน้านี้ทรงปกครองฝรั่งเศสในฐานะผู้สำเร็จราชการแทน ขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์แห่งชาวฝรั่งเศส อันเป็นจุดเริ่มต้นของยุคราชาธิปไตยเดือนกรกฎาคม