การเคลื่อนไหวเพื่อให้ได้มาซึ่งสิทธิในการสมรสของพลเมืองและสิทธิประโยชน์ของคู่ครองเพศเดียวกันในสหรัฐอเมริกาเริ่มต้นขึ้นในช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 1970[4] แต่ในคดีเบเคอร์ วี. เนลสัน เมื่อปี ค.ศ. 1971 ศาลสูงสุดรัฐมินนิโซตาได้ปฏิเสธสิทธิดังกล่าวด้วยเหตุผลที่ว่าการกำเนิดและการเลี้ยงดูเป็นสาระสำคัญของสถาบันการแต่งงาน และต่อมาศาลสูงสุดแห่งสหรัฐอเมริกาก็ได้ปฏิเสธคำขออุทธรณ์ในคดีดังกล่าว ก่อให้เกิดเป็นหลักกฎหมายจากคำพิพากษาของศาลในเวลาต่อมา ประเด็นดังกล่าวไม่ได้เป็นประเด็นที่กล่าวถึงในการเมืองของสหรัฐอเมริกาจนกระทั่งปี ค.ศ. 1993 เมื่อศาลสูงสุดรัฐฮาวายได้มีคำวินิจฉัยว่าการที่รัฐห้ามสิทธิในการสมรสของบุคคลเพศเดียวกันเป็นการขัดต่อรัฐธรรมนูญรัฐฮาวายในคดีเบร์ วี. เลวิน เมื่อโลกได้ก้าวเข้าสู่คริสต์ศตวรรษที่ 21 จำนวนผู้คนที่สนับสนุนการสมรสเพศเดียวกันได้เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก และผลสำรวจในปี ค.ศ. 2011 พบว่าชาวอเมริกันเกินกว่าครึ่งสนับสนุนให้การสมรสเพศเดียวกันเป็นสิทธิที่ชอบด้วยกฎหมาย เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม ค.ศ. 2004 รัฐแมสซาชูเซตส์ได้กลายเป็นรัฐแรกของสหรัฐอเมริกาและเขตอำนาจศาลที่ 6 ของโลกที่สิทธิในการสมรสเพศเดียวกันชอบด้วยกฎหมาย ภายหลังจากคำวินิจฉัยของศาลสูงสุดรัฐแมสซาชูเซตส์ในคดีกูดริดจ์ วี. ดีพาร์ทเมนท์ออฟพับลิกเฮลธ์เมื่อหกเดือนก่อนหน้า ต่อมาเมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม ค.ศ. 2012 บารัค โอบามาได้กลายเป็นประธานาธิบดีคนแรกระหว่างดำรงตำแหน่งที่ประกาศตนสนับสนุนให้การสมรสเพศเดียวกันนั้นชอบด้วยกฎหมาย และต่อมาในวันที่ 6 พฤศจิกายน ค.ศ. 2012 รัฐเมน แมรีแลนด์ และวอชิงตันได้กลายเป็นรัฐแรกของสหรัฐอเมริกาที่ได้อนุญาตการสมรสเพศเดียวกันผ่านการลงคะแนนเสียงโดยประชาชน