ในการสูญขี้ผึ้งนั้น มีกระบวนการที่แตกต่างกันระหว่างช่างไทยและช่างตะวันตกบ้าง ช่างไทยซึ่งคุ้นกับการหล่อพระพุทธรูป จะใช้วิธีปั้นหุ่นด้วยดินผสมมูลวัวและทราย หุ้มด้วยขึ้ผึ้งตามด้วยดินชั้นนอก หุ้มลวด ตอกหลักโลหะ (เรียกว่าทอย) เพื่อให้พิมพ์ขั้นในไม่คลอน จากนั้นนำไปเผาเพื่อให้ขี้ผึ้งไหลออก ครั้นขี้ผึ้งไหลออกหมดแล้ว อุดรูรั่ว ก่อนเทโลหะลงไปทางรูที่เรียกว่าปากจอบ ครั้นโลหะเย็นตัวดีแล้วจึงทำลายพิมพ์ทั้งชั้นในและชั้นนอกออก[5] วิธีการนี้เรียกว่าวิธีโดยตรง

ส่วนช่างตะวันตก นิยมใช้วิธีทำต้นแบบด้วยขี้ผึ้งเนื้อตัน หรือใช้ต้นแบบที่เป็นวัตถุเดิมไปทำแบบปูนพลาสเตอร์ก่อน ครั้นได้แบบปูนแล้วจึงเทขี้ผึ้งลงไป ได้เป็นแม่แบบหลายอัน เสร็จแล้วจึงต่อแม่แบบนั้นด้วยแท่งขี้ผึ้งทรงกระบอกเพื่อช่วยให้โลหะไหลผ่านได้หลังจากขี้ผึ้งถูกสำรอก หุ้มด้วยทรายผสมเซรามิกจนหนาและแข็งแรง นำไปอบสำรอกขี้ผึ้งออก ก่อนนำไปเผาให้ร้อนและแข็งตัวดี นำโลหะหลอมเหลวเทลงปากจอบให้่ล้นบ้าง เวลาโลหะเย็นตัวจะหดลงไป เมื่อชิ้นส่วนแข็งตัวดีแล้วจึงทำลายแม่พิมพ์ นำไปตกแต่งตามกรรมวิธีต่อไป[6]