การสูญหาย (อังกฤษ: Extinction) เป็นคำศัพท์ทางดาราศาสตร์ที่ใช้ในความหมายของการดูดกลืนและการกระจายรังสีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่แผ่ออกมาจากวัตถุทางดาราศาสตร์ โดยสสารบางอย่างเช่นฝุ่นและแก๊สที่อยู่ระหว่างวัตถุที่แผ่รังสีกับผู้สังเกต บุคคลแรกที่นำเสนอหลักการของการสูญหายในสสารระหว่างดาวคือ โรเบิร์ต จูเลียส ทรัมเพลอร์[1] แม้ว่าจะมีการระบุถึงสภาวการณ์นี้มาก่อนแล้วตั้งแต่ปี ค.ศ. 1847 โดย Friedrich Georg Wilhelm von Struve[2] สำหรับผู้สังเกตที่อยู่บนโลก การสูญหายสามารถเกิดขึ้นได้ทั้งจากสสารระหว่างดาว และจากชั้นบรรยากาศของโลก นอกจากนี้ยังอาจเกิดจากฝุ่นระหว่างดาวที่อยู่รอบๆ วัตถุที่สังเกตก็ได้ การสูญหายเนื่องจากชั้นบรรยากาศทำให้ผลสังเกตในบางช่วงคลื่นหายไป (เช่น คลื่นรังสีเอ็กซ์ อัลตราไวโอเลต และอินฟราเรด) ทำให้ต้องทำการสังเกตการณ์จากฐานสังเกตในอวกาศ แสงสีน้ำเงินมักจะถูกทอนลงได้มากกว่าแสงสีแดงในช่วงความยาวคลื่นของแสง ผลที่ได้ทำให้วัตถุมีสีแดงกว่าความเป็นจริง การสูญหายระหว่างดาวเช่นนี้เรียกกันว่า reddening