ผลลัพธ์ของการแทรกแซงทางเศรษฐกิจของรัฐบาลมีการถกเถียงอย่างกว้างขวาง เจ้าหน้าที่วางระเบียบไม่ได้ปิดตลาดอยู่เสมอ แต่ตามที่เห็นในความพยายามเปิดเสรีทางเศรษฐกิจโดยรัฐและสถาบนต่าง ๆ ในละตินอเมริกา "การเปิดเสรีการเงินและการโอนกิจการของรัฐเป็นของเอกชนเกิดพร้อมกับการทำให้เป็นประชาธิปไตย"[7] การศึกษาหนึ่งเสนอว่าทศวรรษที่เสียไปหลังเกิด "การแพร่หลายของเจ้าหน้าที่วางระเบียบ" เพิ่มขึ้น[8] และตัวแสดงเหล่านี้เข้าร่วมในการปรับโครงสร้างเศรษฐกิจในละตินอเมริกา ตลอดคริสต์ทศวรรษ 1980 ละตินอเมริกาผ่านวิกฤตหนี้และอัตราเงินเฟ้อสูง (ระหว่าง ค.ศ. 1989 และ 1990) ผู้มีส่วนได้เสียระดับนานาชาติเหล่านี้จำกัดข้อได้เปรียบทางเศรษฐกิจของรัฐ และผูกมันไว้ในสัญญาให้ร่วมมือ[9] หลังมีโครงการต่าง ๆ และพยายามยินยอมอย่างล้มเหลวมาหลายปี รัฐอาร์เจนตินาดูจะยุติการรื้อฟื้นและการแทรกแซงทางเศรษฐกิจ ปัจจัยการแทรกแซงสำคัญสองปัจจัยที่กระตุ้นความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจในประเทศอาร์เจนตินาเพิ่มการโอนกิจการของรัฐเป็นของเอกชนอย่างสำคัญ และตั้งคณะกรรมการเงินตรา เหตุการณ์นี้เป็นตัวอย่างแก่สถาบันโลก รวมทั้งกองทุนการเงินระหว่างประเทศและธนาคารโลก ในการกระตุ้นและโฆษณาการเปิดกว้างทางเศรษฐกิจเพื่อเพิ่มการลงทุนจากต่างประเทศและการพัฒนาเศรษฐกิจในพื้นที่ต่าง ๆ เช่น ละตินอเมริกา

ในประเทศตะวันตก ตามทฤษฎีข้าราชการชั่งน้ำหนักค่าใช้จ่ายกับประโยชน์สำหรับการแทรกแซงแก่ประชากร มิฉะนั้นจะตกอยู่ภายใต้การบีบบังคับจากเอกชนภายนอกและต้องดำเนินการ การแทรกแซงเพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจยังขึ้นอยู่กับดุลยพินิจและประโยชน์ส่วนตนของผู้มีส่วนได้เสีย การตีความความก้าวหน้าที่หลากหลายและทฤษฎีการพัฒนา[10] โดยจะยกตัวอย่างรัฐบาลและสถาบันระหว่างประเทศมิได้รีบเข้าช่วยเหลือเลห์แมนบราเธอส์ในช่วงวิกฤตการณ์การเงิน ค.ศ. 2007–2008 จึงปล่อยให้บริษัทยื่นล้มละลาย ไม่กี่วันให้หลัง เมื่ออเมริกันอินเตอร์เนชันแนลกรุ๊ปมีท่าทีจะล้มเช่นเดียวกัน รัฐจึงใช้งบประมาณสาธารณะเพื่อเข้าไปอุ้ม[11] บริษัทเหล่านี้มีผลประโยชน์เชื่อมโยงถึงกัน ดังนั้นสิ่งจูงใจของบริษัทคือการใช้อิทธิพลให้รัฐบาลกำหนดนโยบายวางระเบียบเพื่อจะไม่ยับยั้งการสะสมสินทรัพย์ของบริษัทเอง[12]