กาแฟอาหรับ (อาหรับ: قهوة عربية‎) หรือเกาะฮ์วะฮ์อะเราะบิยะฮ์ เป็นชื่อเรียกของกาแฟที่ได้จากการชงเมล็ดกาแฟอาราบิกา ซึ่งเป็นสายพันธ์ที่ปลูกที่ระดับความสูง 1000-2000 เมตรจากระดับน้ำทะเลและเป็นสัดส่วนประมาณร้อยละ 60-70 ของกาแฟที่ปลูกทั่วโลก[1][2] ชาติอาหรับส่วนใหญ่ในตะวันออกกลางได้พัฒนาวิธีการของตนเองในการชงและเตรียมกาแฟ และมักปรุงแต่งด้วยกระวาน[3] แต่ก็มีกาแฟอาหรับแบบที่ไม่ใส่กระวานด้วยเช่นกัน ซึ่งเรียกว่าเกาะฮ์วะฮ์ซาดะฮ์ (อาหรับ: قهوة سادة‎) หรือ "กาแฟเปล่า" กาแฟอาหรับที่ดื่มในฮิญาซและนัจญด์ในคาบสมุทรอาหรับจะมีสีออกเหลืองทองเนื่องจากผสมหญ้าฝรั่น กานพลู และอบเชยลงไปด้วย ในขณะที่กาแฟในแถบตอนเหนือของคาบสมุทรอาหรับและภูมิภาคลิแวนต์จะมีสีเข้มกว่า[4][5]ในวัฒนธรรมของชาวอาหรับจะเสิร์ฟในงานเลี้ยงภายในครอบครัวหรือต้อนรับแขก โดยตามธรรมเนียมดั้งเดิมเมล็ดกาแฟจะคั่วสดในบ้านของเจ้าบ้านหรือเจ้าภาพ ขั้นตอนการเตรียมทั้งหมดจะทำต่อหน้าแขก อุณหภูมิที่ใช้ในการคั่วกาแฟจะแตกต่างกันตามรสชาติที่ต้องการ โดยทั่วไปจะอยู่ระหว่างระหว่าง 165 ถึง 210 องศาเซลเซียส วิธีการชงจะแตกต่างกันไปตามความชอบของผู้ดื่ม บางวิธีจะชงแบบเจือจางและใส่กระวานเพิ่ม แต่บางวิธีจะชงแบบเข้ม กาแฟอาหรับมีรสขม ไม่กรอง และโดยทั่วไปจะไม่เติมน้ำตาล[6] กาแฟอาหรับจะเสิร์ฟในถ้วยขนาดเล็กมีลวดลายประดับหรือ ฟินญาน (อาหรับ: فنجان‎) และเสิร์ฟพร้อมกับของหวานเช่นอินทผลัมแห้ง ผลไม้แห้ง ผลไม้เชื่อม หรือถั่ว[7]เพื่อตัดรสขมของกาแฟ ตามธรรมเนียมเมื่อแขกดื่มหมดถ้วยแล้ว เจ้าภาพจะเติมกาแฟให้แขกอีกจนกว่าแขกจะขอให้หยุด[8]กาแฟอาหรับหยั่งรากลึกในวัฒนธรรมและประเพณีของชาวอาหรับ และเป็นกาแฟที่นิยมดื่มมากที่สุดในตะวันออกกลาง หลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดที่กล่าวถึงกาแฟอาหรับพบในอารามของลัทธิศูฟีในประเทศเยเมนปัจจุบัน โดยชาวศูฟีใช้กาแฟเพื่อให้ตื่นตัวขณะบำเพ็ญเพียรในช่วงกลางคืน ก่อนจะแพร่หลายไปยังรัฐชะรีฟมักกะฮ์ (แคว้นฮิญาซในประเทศซาอุดีอาระเบียในปัจจุบัน เป็นที่ตั้งของนครมักกะฮ์) ประเทศอียิปต์ ภูมิภาคลิแวนต์ และในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 16 ได้แพร่หลายไปถึงจักรวรรดิออตโตมันและทวีปยุโรปในที่สุด[9] องค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติได้ประกาศให้กาแฟอาหรับเป็นมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของกลุ่มชาติอาหรับ[10]