ความผิดปกติที่มหาสมุทรแอตแลนติกตอนใต้ (อังกฤษ: South Atlantic Anomaly; SAA) เป็นย่านหนึ่งของผิวโลกที่อยู่ใกล้กับแนวการแผ่รังสีแวนอัลเลนเส้นในมากที่สุด ที่ระดับความสูงดังกล่าวความหนาแน่นของรังสีจะมีสูงกว่าย่านอื่นๆ แนวการแผ่รังสีแวนอัลเลนมีลักษณะสมมาตรกับแกนแม่เหล็กโลก ซึ่งสอดคล้องกับแกนการหมุนของโลกโดยทำมุมประมาณ 11 องศา แกนแม่เหล็กจึงเบี่ยงไปจากแกนการหมุนของโลกประมาณ 450 กิโลเมตร ผลจากการเบี่ยงเบนดังกล่าว เข็มขัดเส้นในของแนวการแผ่รังสีแวนอัลเลนจึงอยู่ใกล้ผิวโลกมากที่สุดที่บริเวณเหนือมหาสมุทรแอตแลนติกตอนใต้ ส่วนที่อยู่ห่างจากผิวโลกมากที่สุดอยู่ที่ประมาณเหนือมหาสมุทรแปซิฟิกตอนเหนือ[2]ความผิดปกติที่มหาสมุทรแอตแลนติกตอนใต้ส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อดาวเทียมและอวกาศยานสำรวจทางดาราศาสตร์ที่โคจรรอบโลกในระดับความสูงไม่กี่กิโลเมตรเหนือพื้นโลก วงโคจรในระดับนั้นทำให้ดาวเทียมเคลื่อนผ่านย่านความผิดปกติเป็นประจำและทำให้มันต้องได้รับรังสีระดับรุนแรงเป็นเวลาหลายนาทีในแต่ละครั้ง สถานีอวกาศนานาชาติที่โคจรในระดับดังกล่าวโดยมีมุมเบี่ยงเบน 51.6° ก็ต้องสร้างเกราะป้องกันพิเศษเพื่อป้องกันปัญหานี้ เครื่องมือวัดบนกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิลก็ไม่สามารถใช้งานได้ทุกครั้งที่โคจรผ่านย่านนี้