สถานีย่อยจดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวเอเฟซัส[1] (
อังกฤษ: Epistle to the Ephesians) เรียกโดยย่อว่า
พระธรรมเอเฟซัส เป็นเอกสารฉบับที่ 10 ของ
คัมภีร์ไบเบิล ภาค
พันธสัญญาใหม่จากหลักฐานโดยทั่วไปถือว่าผู้เขียนพระธรรมเล่มนี้คือ
นักบุญเปาโล เอเฟซัส เป็นจดหมายที่
นักบุญเปาโลไม่ได้เขียนถึงคริสตจักรในเมืองเอเฟซัสเพียงเมืองเดียวเท่านั้น แต่ยังถูกส่งไปถึงคริสตจักรในเมืองอื่น ๆ แถบเอเซียด้วย
นักบุญเปาโลน่าจะเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นในราวปีค.ศ. 60 และจากเนื้อความในจดหมายที่ว่า "เพราะข่าวประเสริฐนี้เองทำให้ข้าพเจ้าเป็นทูตผู้ต้องติดโซ่อยู่ เพื่อข้าพเจ้าจะเล่าข่าวประเสริฐด้วยใจกล้าตามที่ข้าพเจ้าควรจะกล่าว"
[2] ทำให้ทราบได้ว่า ในขณะที่เขียนจดหมายนั้น
นักบุญเปาโลกำลังถูกจำคุกอยู่เป็นระยะเวลา 2 ปีในกรุงโรม
เอเฟซัส เป็นเมืองที่ตั้งอยู่บนฝั่งทะเลตะวันตกของเอเชียไมเนอร์ (ปัจจุบันคือประเทศตุรกี) ในสมัยนั้นเป็นจุดตัดของเส้นทางการค้าที่สำคัญหลายสาย จึงทำให้เมืองนี้กลายเป็นศูนย์กลางธุรกิจ นอกจากนี้ยังเป็นที่ตั้งวิหารเทพเจ้าไดอาน่าของชาวโรมันด้วย (ชาวกรีกเรียกว่า อารเทมิส)
นักบุญเปาโลได้เดินทางมาที่นี่ เมื่อครั้งการเดินทางเพื่อประกาศข่าวประเสริฐครั้งที่สอง และให้ปริสสิลลากับอาควิลลาอยู่ที่เมืองนี้
[3] ส่วน
นักบุญเปาโลเองได้เดินทางต่อไป ภายหลังได้มีโอกาสกลับมายังเมืองนี้อีกครั้ง และได้ทำการประกาศข่าวประเสริฐในเมืองนี้อยู่ระยะเวลาหนึ่ง ก่อนที่จะเกิดการจลาจลในเมือง
[4] เพราะวิหารเทพเจ้าในเมืองนั้นขาดรายได้ เนื่องจาก
นักบุญเปาโลเทศนาว่ารูปเคารพไม่มีความหมาย ประชาชนจึงไม่บริจาคเงินเข้าวิหารเทพเจ้าอารเทมิส
[5] ส่งผลให้
นักบุญเปาโลถูกบีบบังคับให้ออกจากเมืองไป
เอเฟซัส แตกต่างไปจากจดหมายฉบับอื่นที่
นักบุญเปาโลเขียน เนื่องจากเนื้อหาในจดหมายไม่ได้เจาะจงถึงปัญหา หรือความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในคริสตจักร แต่
นักบุญเปาโลเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้น เพื่อช่วยให้ผู้อ่านเข้าใจถึงพระคุณของพระเจ้า แนวทางในการปฏิบัติต่อกันและกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจุดมุ่งหมายสูงสุดของพระเจ้าที่มีต่อมนุษย์
นักบุญเปาโลให้ความสำคัญกับความสามัคคีมาก โดยสรุปว่าคริสเตียนทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันใน
พระเยซู จึงควรปฏิบัติต่อกันและกันด้วยความรักที่มีต่อกัน นอกจากนี้
นักบุญเปาโลยังได้เขียนเกี่ยวกับคริสตจักร ที่ไม่ใช่อาคารหรือสิ่งก่อสร้าง แต่หมายถึงคริสตจักรที่เป็นการอยู่ร่วมกันของกลุ่มคริสเตียน ซึ่งภายในกลุ่มมีความแตกต่างกันทั้งทางอายุ ฐานะ เชื้อชาติ ฯลฯ แต่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติสุข
นักบุญเปาโลมีวัตถุประสงค์อยู่ 3 ประการในการเขียนพระธรรมเล่มนี้ ประการแรกคือ ต้องการเน้นให้ผู้อ่านทราบถึงความคิดรวบยอดของความรอดที่มาจากพระเจ้า
[6] คือพระเจ้าทรงรักมนุษย์ จึงประทานความรอดผ่านทางความเชื่อใน
พระเยซูประการที่สอง คือ
นักบุญเปาโลต้องการอธิบายว่า ไม่ว่าจะเป็นชาวยิวหรือชาวต่างชาติก็สามารถรับความรอดได้เหมือนกัน
[7] เพราะทุกคนเหมือนกันในสายพระเนตรของพระเจ้า ความรักจากพระเจ้าไม่ได้เลือกเชื้อชาติหรือสีผิวประการสุดท้าย
นักบุญเปาโลต้องการสอนเรื่องการดำเนินชีวิตคริสเตียนที่ดี โดยกล่าวถึงคริสเตียนที่อยู่ในสถานะต่างๆว่า ควรจะปฏิบัติต่อผู้ที่อยู่ในอีกสถานะหนึ่งอย่างไร เช่น การปฏิบัติตัวระหว่างสามีและภรรยา
[8] ระหว่างบุตรและบิดามารดา
[9] ระหว่างทาสและนายของตน
[10] เป็นต้น